Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft nu door omstandigheden nog meer tijd om te lezen. Dan stuit hij wel eens op 'iets', dat hij verder uitvlooit door op de snelweg van de kennis te surfen. Soms zit daar een verhaal in, zoals deze week. Over utopische woningbouw van vroeger.
"Elk nadeel hebt zijn voordeel", zei Johan Cruijff. Voor architectura.be heeft de coronacrisis ervoor gezorgd dat steeds meer architecten de tijd nemen om via architectura.be hun mening neer te schrijven over actuele thema's waar de architect mee geconfronteerd wordt.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn hoort niet weinig (achter glas of op scherm) dat niets nog zoals vroeger zal worden. Tja, zwaar weer leidt wel meer tot vermeende diepzinnigheid, die, wanneer de rampspoed overgaat en een fles van een goed jaar gekraakt wordt, snel in de vergeetput wegglijdt. Déze keer kan het anders worden en dus nooit meer hetzelfde.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn beseft maar al te goed dat de coronatragedie zowat het ergste is, dat de beschaving momenteel kan overkomen. Toch heeft hij ook schrik voor iets, dat niet veel minder schadelijk lijkt, nota bene, de heropflakkering van een oude epidemie: de postmoderne architectuur.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn houdt natuurlijk van het magisch mengsel tussen relativerende humor en prikkelende polemiek. Een kenner van die mixkunst overleed einde maart: Michael Sorkin (1948-2020). Cynisch genoeg heeft het coronavirus hem geveld. Een gemeende hommage vol verrassende quotes.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn had het laatst in 'Knarchitectuur' over de Londense Walkie Talkie van architect Rafael Vinoly. De kwalijke reputatie van die driedimensionale spiegel leidt ons dit keer, via de grote broer van architectura.be, naar de diepste architecturale roerselen van Kim Jong Il, naar Noord-Korea dus. Spannend.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn meent dat ook bij coronale rampspoed over iets onbelangrijks als architectuur kan geschreven worden. Tijdens een lockdown light mogen pen en klavier trouwens nog altijd buiten komen, daar hebben de volmachten niets over gezegd. Daarom doet het goed, het mondmasker klemvast, het hart gelucht en het handje ontsmet, fluks een blikje architecten open te trekken.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn, zich terdege bewust van het feit dat er vandaag belangrijkere varkentjes moeten gewassen worden, heeft de 'Visienota aan de Vlaamse Regering' over het Vlaamse Bouwmeesterschap (31 januari 2020), die de basis vormt voor de huidige zoektocht naar BWMSTR 6, met aandacht én met verbazing gelezen. Hij vraagt zich openlijk af of we zo'n BWMSTR nog nodig hebben en vooral wie nog zo'n BWMSTR wil worden, zeker nu de huidige de eer aan zichzelf houdt.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn stelt met plezier vast dat de Pritzker-jury dit jaar zorgt voor een halve primeur, voor een doubleur eigenlijk: de goed gestoffeerde bekroning gaat voor de tweede keer naar een duo (na Herzog & De Meuron in 2001) en voor de tweede keer naar een vrouw (na Zaha Hadid in 2004) maar voor de eerste keer naar een vrouwelijk duo.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft te doen met de grote Heizelhoogmis alias BATIBOUW, die sinds mensenheugnis qua populariteit alleen moest buigen voor kampioen Autosalon maar nu naar een tweede adem zoekt. De baksteen blijkt al maar zwaarder op de maag te liggen.