BEELD/VERHAAL. Wild Reindeer Centre Pavillion, Hjerkinn-Tverrfjellhytta (Snøhetta)

RENDIEREN

Het is mooi weer. We zijn op weg naar Hjerkinn. We willen wel het Noorse Wild Reindeer Centre Paviljoen bezoeken. Dus we rijden de bergen in. Het weer wisselt snel, maar we willen weten of het de moeite loont om morgen terug te komen. In vrieskou en watersneeuw lopen we het pad van 1,5 km. Verkleumd. We zijn hier niet op aangekleed. Opgelucht zien we het paviljoen 1220 m boven de zeespiegel, opgelucht.

Het observatiepaviljoen van 75 m2 is tijdens de zomer vrij toegankelijk en past in de educatieve programma's van de Wild Reindeer Foundation. Dovrefjell Nationaal Park is de thuisbasis van wilde rendierkuddes, muskusossen, poolvossen en een verscheidenheid aan botanische planten. Binnen het Noors bewustzijn is het een unieke plek door een breed scala aan nationale legendes en mythen, poëzie van Ibsen en muziek van Grieg… Er zijn sporen van jacht, mijnbouw en militaire activiteiten. Het paviljoen geeft uitzicht op het Snøhetta-massief. Hoho, hier heeft het architectenbureau achter dit project zijn naam gevonden!

UIT DE HEMEL

Het paviljoen is een eenvoudige robuuste balk omwikkeld in cortenstaal. De open, terugliggende zuidgevel is een zonnige ontmoetingsplek. De beglaasde noordgevel biedt ons een spectaculair panorama op de bergketen. Het volume lijkt sinds mei 2011 uit de hemel gevallen.

De constructie met een betonnen vloerplaat en een kader in HEA-liggers is langs binnen en buiten bekleed met 10 mm staalplaat.

Voor het inrichten van de binnenruimten frezen Noorse scheepsbouwers de organische vorm uit 10 inch vierkante grenenhouten balken. Het hout wordt op traditionele wijze geassembleerd met uitsluitend houten pennen en behandeld met dennenhars (buiten) en olie (binnen).

CONTRASTVOL

De architecten verwoorden hun project: “The project was therefore developed with a focus on minimising the interventions in nature while maximising the experience for visitors.”

Inderdaad, het paviljoen zit vol contrasten. De cleane balk in een heel weerbarstig klimaat. De stijve buitenschil van ruw staal en zijn zachte organische binnenzijde. De warme, veilige cocon tegenover het koud, wijdopen landschap. De eenzame toeristen in een doodse, winterse stilte.

En ja, we zijn de volgende dag teruggekeerd, als nietige vakantieganger in een gigantisch berglandschap. We hebben geen rendieren gezien. We hebben ze niet kunnen knuffelen. Snik!

Gie Bresseleers is architect en fotograaf. In zijn columnreeks BEELD/VERHAAL verweeft hij fotografie en persoonlijke verhalen tot een unieke kijk op bijzondere projecten wereldwijd.