De Praatstoel: Michiel Riedijk

Deze week verleggen we met De Praatstoel onze grenzen en plaatsen we met Michiel Riedijk een Nederlander in onze Praatstoel. Een Nederlander wel die een sterke band met Vlaanderen opgebouwd heeft. Eerder al ontwierpen Neutelings en Riedijk het Hollainhof in Gent en STUK in Leuven. Twee erg knappe projecten, maar toch klein bier in vergelijking met hun nieuwste Vlaamse realisatie, het Museum aan de Stroom

    

Over welke projecten bent u het meest fier?

Over alle projecten. Het is met gebouwen net als met kinderen.  Je houdt evenveel van al je kinderen, maar ze hebben elk hun eigenheid. Het ene kind is goed in hockey, het andere heeft prachtige blonde lokken en nog een ander is een muzikaal talent. Zo is er iets wat elk kind apart maakt. Met gebouwen is het net zo. Je houdt van ze allemaal, maar de manier waarop je het beoordeelt, verschilt van project tot project. 

Ook hier weer wil ik principieel geen keuze maken. We zijn hoe dan ook met enkele opmerkelijke projecten bezig, waarbij een museum in Cincinnatti en een Flagshipstore voor een Russische modekoning wellicht het meest in het oog springen.

    

Ik verwacht überhaupt veel van de huidige generatie Vlaamse architecten, want daar zit veel talent in. Ik merk een heel enthousiaste spirit bij de jonge Vlaamse garde. Kersten Geers vormt daar een mooi voorbeeld van. Vooral een heel klein werk van hem en David Van Severen,  de brug in Gent, vind ik fantastisch mooi. Een andere architect die mij weet te bekoren is Jan De Vylder, een heel toegewijde, betrokken architect. Niet altijd even makkelijk, maar wel altijd bijzonder interessant.

    
Projecten van Jan De Vylder (links) en Office Kersten Geers David Van severen (rechts), enkele jonge Vlaamse architecten die Michiel Riedijk wel kunnen bekoren.

Welke architecten in het buitenland ziet u als uw grote voorbeelden?

Dat zijn er heel veel. Eigenlijk kan je van elke architect iets opsteken waardoor je ook meer leert over je eigen werk. De waardering die ik koester voor architecten strekt zich uit van de Griekse oudheid tot heden. Ik heb bij wijze even veel bewondering voor de architect van het Parthenon als voor Bernini of B-architecten.

Wat vindt u zo boeiend aan uw job als architect

Ik vind het een mooi vak omdat je je altijd moet verplaatsen in het leven van een ander. Ontwerp je een brandweerkazerne, dan moet je het leven van ene brandweerman begrijpen. Ontwerp je een museum dan moet je je verplaatsen in de leefwereld van een museumbezoeker of conservator. Zo moet je voortdurend het leven van andere mensen doorgronden en dat is iets wat weinig beroepen in zich hebben.

Welke ontmoeting is bepalend geweest voor uw verdere loopbaan als architect?

Ongetwijfeld mijn ontmoeting met Willem-Jan Neutelings. Op de dag dat ik afstudeerde in 1989, belde hij me op om te vragen of ik mee wou doen aan een competitie voor een Europees octrooibureau. Dat vormde de basis van een lange en aangename samenwerking die vandaag nog altijd doorloopt.

Herkent u zichzelf nog in de ambitieuze jonge student die u ooit zelf was ? Komen droom en werkelijkheid sterk overeen?

Eigenlijk is het toch heel anders dan ik me het als student voorstelde. Als student heb je er geen idee van wat het betekent om daadwerkelijk een gebouw te realiseren, hoeveel mensen hierbij betrokken zijn, hoeveel belangen daarmee gemoeid zijn. Zo’n dingen leer je niet op de universiteit.

Welke job zou u nu uitoefenen als u geen architect was?
Chirurg