DWARSBEUK. Boerentoren (Johan Rutgeerts)

De huidige Vlaamse Bouwmeester, geflankeerd door zijn voorgangers, schreven een genuanceerd opiniestuk in DS waarbij ze respect opbrengen van de ooit zeer waardevolle inbreng van Liebeskind als dè architect die de joodse gedachtenknoop wist om te zetten in een architecturale expressie die bewondering en erkenning afdwong, maar er nu slechts nog in slaagt spektakelarchitectuur te bedenken waar niemand op zit wachten.

Niemand? Fernand Huts blijkbaar wel, because he’s got the money.

Die analyse van de verenigde bouwmeesters, versterkt door de wijze inzichten en formulering van Francis Strauven is correct, maar wie ligt daar eigenlijk wakker van ?

Niemand toch? Ook Fernand Huts niet, because he’s got the money.

Eerlijk gezegd, ik heb die boerentoren in Antwerpen altijd maar een beetje zozo gevonden. Reeds van toen ik nog een klein jongetje was. Eigenlijk ben ik nog steeds dat klein jongetje gebleven want echt elegant zou ik die tachtig meter hoge toren niet noemen. Ik wil niet beledigend zijn tegenover een beroepsgroep die dagelijks in weer en wind ervoor zorgt dat we eten op ons bord krijgen maar de titel boerentoren is echt niet gestolen. De respectabele landbouwersgroep zit er terecht mee verveeld dat iedereen de boerenstiel verwart met lomp, grof en onbeleefd. Niemand haalt het gelukkig in zijn hoofd om hem landbouwerstoren te noemen.

Dat ze het in Antwerpen zelf maar uitvechten.

Of de boerentoren verknoeid wordt of niet, maakt mij niets uit. Van alle modernistische torens over de hele wereld – en ik wik mijn woorden – zal er één eeuwig en altijd torenhoog bovenuit blijven steken. Want er is geen enkele die in al zijn schoon- en slankheid kan tippen aan de boekentoren van Henry van de Velde in Gent.