Vorige vrijdag hield de Orde van Architecten haar nieuwjaarsreceptie in de stijlvolle Koninklijke Bibliotheek in Brussel. Het was niet duidelijk of het nu de Nationale Raad dan wel de Vlaamse Raad was die daar de honneurs waarnam. Kersvers voorzitter van de NR Jos Leyssens vond het niet echt nodig om ook de Franstalige collega’s te verwelkomen. Zo blijven de spanningen spannend.
Hoofdthema was het gecondenseerd verslag van de vijf bezinningsmomenten die de afgelopen mandaatperiode in de vijf Vlaamse provincies doorgingen en die telkens een thema behandelden waarvan de architecten graag zouden hebben dat er iets aan verandert. Dat zijn sinds het bestaan van de Orde al telkens hetzelfde mantra’s maar zoals steeds wordt er telkens opnieuw beweerd dat daar nu eindelijk verandering in zal komen. Zo van, zet u schrap want deze keer zal het hard gaan.
Deze keer was het minder saai dan alle vorige keren want nieuwsanker Goedele Wachters werd hiervoor ingehuurd om alles op de haar zo eigen vlotte en charmante wijze aan elkaar te praten zoals ze dat in Het Journaal ook doet, beginnend met de toch wel erg zware sneeuwstormen die we dit jaar moesten trotseren, dan een strookje parlementaire ruzies, de beelden waarvoor ze gevoelige kijkers wil waarschuwen omdat die uit de Gazastrook komen, dezelfde miserie in Oekraïne en dan als uitsmijter spelende kinderen op het ijs. Zoiets. Iedereen voldaan want ze hebben het weer eens kunnen tonen en zeggen. Voor de panelleden ongetwijfeld een moment om te koesteren.
Van het gekende lijstje van klaagzangen is dat van het herdefiniëren van de taak van de architect een evergreen. Het gaat over het door iedereen goed gekende artikel 4 van de wet van 1939. In 2005 is dat al eens uitvoerig behandeld geweest binnen de schoot van Orde, toen confrater Jos Leyssens ook nationaal voorzitter was. Het voorstel heeft toen de goedkeuring van de NR gekregen en het enige wat de voorzitter toen moest doen, is ermee naar de minister stappen. Dat was toen mevrouw Laruelle met wie de voorzitter een fijne relatie had. Waarom dat er toen niet doorgekomen is, blijft een raadsel waarop enkel de voorzitter het antwoord kan geven.
Dat zoiets twintig jaar in de kast moet blijven liggen begrijpt niemand. Geen wonder dat architecten zich afvragen waarom het lidgeld zoveel moet kosten. Waarom dat dit nu, in deze mandaatperiode van drie jaar wel zal lukken weet ook enkel hij, de toenmalige en de huidige voorzitter. Nog 15 jaar en die wet mag zijn honderdjarig bestaan vieren. Benieuwd of het artikel tegen dan al aangepast is.