DWARSBEUK. Een container

Mijn dochter vroeg me wat ik ervan vond. Een container. Achter haar nieuwe in aanbouw zijnde duplex. Die container zou moeten dienen om ongestoord te kunnen werken. Nu woont ze nog in een vrij groot huis met man en dochter maar over een paar maanden wordt het iets krapper in de duplex en tja, dan zou die container wel een oplossing zijn. Wat ze niet zegt, maar wat ik wel voel: want de spanningen thuis lopen op. En ze is niet de enige. Er zijn meer thuiswerkers die intensieve zorg nodig hebben dan er liggen op de afdelingen intensive care.

Ik ben nu wel ruimdenkend van aard - soms out of the box denk ik - maar waar liep het mis in onze opvoedingstaak? Mijn dochter wil vrijwillig in een container hokken om er te werken? Eerst overwoog ze nog even om de vide in hun duplex te laten dichtmaken om er haar bureautje te installeren. No way, was mijn antwoord. Je rommelt niet aan de binneninrichting omdat je baas thuiswerken een prima oplossing vindt om het werk rond te krijgen. Nu dus die container.

Thuiswerken zou een blijvertje worden, poneerde Pieter Timmermans onlangs. In veel gevallen zou het zelfs een te onderhandelen meerwaarde zijn bij aanwervingen, luidde het bij de gedelegeerd bestuurder van het VBO. Heerlijk hoe ze het daar kunnen verwoorden. Een paar dagen per week mogen thuiswerken, zeg. Mogen thuiswerken is het nieuwe werkwoord. Kantoren worden beperkt in grootte en er geldt clean-desk policy om als plug-in station te dienen. Het klinkt bijna sexy. En ook de uitgespaarde verplaatsingstijd, al snel twee tot drie uren per dag, trekken werkgevers gretig naar zich toe: extra rendabele werkuren zonder extra vergoeding. Veel mensen nemen hun werk echt ter harte; het afronden van het takenpakket primeert op het werkurenrooster. Een takenpakket dat veeleer groeit dan krimpt. De spreekbuis van ondernemers verpakt het handig. De pijnlijke bijwerkingen van digitale oplossingen worden fijntjes uitgebuit. De ene zoekt en haalt de waarheid boven, de ander zoekt en haalt de waarheid boven en knijpt ze als een citroen uit. Netjes boven de ogen van de werkgever die zijn ogen moet sluiten of hij wordt helemaal blind.

Maar ik moest mijn dochter nog wat wijze raad geven.

‘Thuiswerkers aller landen, verenigt U’
declameerde ik.

Gooi wat boodschappen op LinkedIn, Twitter en Instagram, of stuur wat mailtjes rond: zoek lotgenoten in de buurt. Met wie, waar en hoe kan je ruimtes inwisselen om dat takenpakket in te vullen en af te ronden? Doe het los van je eigen huis. Zet gedurende minstens vijf minuten stappen tussen je huis en je werkplek. Haal je workload niet in huis.

En zorg dat het betaalbaar blijft. Vraag een vergoeding aan de baas voor eventuele kosten. Onderhandel een mobiliteitsbudget waarmee je je mobiliteit echt kan aanpakken zoals jij het wil. In plaats van dat statussymbool voor je deur waar je toch niet de volle vruchten van plukt.

Aanpakken, meid.

Een container, verdomme.