DWARSBEUK (Johan Rutgeerts): Duurzame relaties

Links ziet u Hanna. Ze is ingenieur-architect, van Poolse afkomst en belandde in Antwerpen meer dan dertig jaar geleden omwille van haar lief. Ze hield zo van hem dat ze hier bleef en ook nog werk vond op een architectenbureau. Meer dan dertig jaar werkt ze er nog steeds met veel enthousiasme. U moest haar bezig zien. Ze heeft ondertussen nog steeds geen Antwerps accent wat pleit voor haar verfijnde smaak.
Rechts ziet u Jonathan, haar zoon, eveneens ingenieur-architect en werkzaam op hetzelfde bureau, weliswaar een verdieping lager.
Op de achtergrond ziet u kopieën van met de hand getekende perspectieven. Toen ik haar er op wees blonken haar ogen nog meer dan ze al deden.
Jonathan helpt haar hier iets op een bijzondere wijze weg te schrijven; iets waar ik ook niets van snap. Zij achteraf wel.
Jong helpt er oud en omgekeerd. Dat is daar de cultuur en tevens voedingsbodem voor een succesvol bureau.

Ik heb het grote genoegen om op veel architectenbureaus een praatje met een gaatje te mogen slaan. Dat gaatje is dat ik onderwijl mijn confraters mag fotograferen.

Ik ben al op veel plaatsen geweest maar een dergelijke combinatie moeder-zoon ben ik nog niet eerder tegengekomen. Het zegt veel over het uitstekende personeelsbeleid dat ze daar voeren. Bij het verlaten van sommige bureaus heb ik soms het gevoel dat daar niet echt graag gewerkt wordt. Hier was het echt anders. Een mix van jonge en niet meer zo jonge mensen maar allemaal blij dat ze er werken. Wie het zover brengt dat hun medewerkers er gedurende jaren graag werken, dat zelfs hun zonen er ook graag werken, wel, die heeft iets bereikt.

In de koolmijnen of in grote fabrieken is een combinatie ouder-zoon/dochter geen zeldzaamheid, maar een dergelijke combinatie op een architectenbureau? Als u nog zo’n combinaties kent, dan ben ik u dankbaar dit te willen meedelen en dan kom ik graag eens langs.