ETICS op houtskeletbouw

Risico's beperken

De toepassing van ETICS op houtbouw houdt, in vergelijking met ondergronden uit metselwerk of beton, een aantal risico's in: enerzijds is er een verhoogd risico op scheurvorming in het pleistersysteem door eventuele omvangrijkere bewegingen van de ondergrond en, anderzijds, kan de aanwezigheid van vocht in de gevelopbouw omvangrijkere schade veroorzaken. Deze risico's kunnen echter bedwongen worden indien men de toepassing van ETICS aan bepaalde voorwaarden onderwerpt en voor aangepaste materialen opteert.

Om schade aan ETICS ten gevolge van dimensionale schommelingen van het hout te vermijden (deze uit zich voornamelijk in scheurvorming in het pleister), raden we de toepassing van ETICS op houtstapelbouw sterk af. Bij voldoende stijve houtskeletbouw (minder gevoelig voor schommelingen) of constructies uit verlijmde en/of genagelde geprefabriceerde massieve houten platen kan men de toepassing van ETICS overwegen op voorwaarde dat het vochtgehalte van het constructiehout en de draagplaten ≤ 18 % is in de massa op het tijdstip van de uitvoering. Deze waarde sluit overmatige en/of langdurige bevochtiging door bijvoorbeeld de weersomstandigheden uit.

ETICS zorgen voor een eentrapsdichting. Tenzij men over pertinente gegevens beschikt in verband met de weerstand van de ETICS tegen slagregen en de verbindingen ter hoogte van details – wat tegenwoordig slechts zelden het geval is –, moet men het systeem zo weinig mogelijk blootstellen aan slagregen. Men zou zich in eerste instantie kunnen baseren op de beperkingen uit de TV 246 (niet toepasbaar op blootgestelde gevels van gebouwen van terreinruwheidscategorieën 0 en 1).

Om het inwendige condensatierisico door diffusie te beperken, dient men steeds een hygrothermische studie van de wand (zie afbeelding) uit te voeren. Ter hoogte van de draagplaten is dit risico immers reëel van zodra de thermische weerstand van het isolatiemateriaal van het ETICS-systeem lager is dan 1,5 maal de thermische weerstand van het isolatiemateriaal van het skelet. Ook aan het raakvlak tussen het isolatiemateriaal en de bepleistering dient men hiervoor beducht te zijn. Om de hoeveelheid condensaat binnen de perken te houden, dient men enerzijds de luchtdichtheid van de wand te verzekeren en anderzijds de prestaties van het dampscherm aan te passen aan de werkelijke situatie (samenstelling, materiaaleigenschappen en vochtgevoeligheid van het materiaal). Een dampscherm met een µd > 5 volstaat doorgaans voor binnenklimaatklassen 1 en 2.

Lees dit artikel verder op de website van het WTCB.