Jozef Hessel over Canfyn: "Stevige standpunten, vlijmscherp en uitdagend"

Binnen mijn ‘architectuurbestaan’ kom ik wel eens  op recepties en netwerkevents. Misschien wel iets te vaak naar mijn gevoel, maar dat komt eerder door het ego van vele architecten - waaronder ik mezelf waarschijnlijk ook mag rekenen - dan door het aanbod van deze evenementen. Ik vraag me soms af of deze evenementen net de oorzaak zijn van het maar al te vaak voorkomende calimerocomplex onder architecten of er net de oplossing voor zijn. Hangt ervan af hoe je het bekijkt. Dikwijls kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat architecten net niet willen bijleren van confraters en nogal – gewoontegetrouw – vervallen in het eigen ‘kunnen’ en de daaruit voortvloeiende klaagzang. Het is mij altijd genoeglijk een niet-architect te kunnen spotten in de zaal. Ik probeer al regelmatig contact met hen te leggen. Meestal zijn dit dan mensen die bouwgerelateerd werken maar zelf geen architect zijn, of het wel zijn maar niet meer uitvoeren. Niet zelden hoor je dan door die eerste een soort van bewondering voor ons beroep. Misschien dat ik net daarom die mensen opzoek om mee te praten. Het doet mijn ego goed eens ‘bewonderd’ te worden voor het beroep dat ik uitoefen. Vervolgens vraag ik mij af wat deze mensen intrigeert om naar deze kunstmatige bijeenkomsten te komen. Vaak hoor ik een genoegen hoe architecten, of ten minste architectuur, in staat is om maatschappelijke problemen aan te pakken of op zijn minst de maatschappij te helpen vormgeven.

"Ik word, niet zelden, aangenaam verrast door het creatieve vermogen van architecten in andere sectoren. Hoe zij in staat zijn zich te onderscheiden van de rest, hoe ze problemen perfect weten te analyseren, waardoor ze eerder dan hun collega’s kunnen anticiperen. Hoe ze zonder te ontwerpen kunnen meebouwen aan onze hedendaagse maatschappij in al haar vormen, haar geuren en haar kleuren."

En laat ons eerlijk zijn;  heel wat architecten helpen de maatschappij vormgeven. Daarvoor zijn we trouwens (goed?) opgeleid. Al betwijfel ik of de architecten met de grootste staat van dienst wel als architect aan het werk zijn. De kwaliteit van hun creatieve denken steekt de kop op in het dagelijkse ondernemen, in het beleid voeren, in een meerwaarde creëren… 

Ik word, niet zelden, aangenaam verrast door het creatieve vermogen van architecten in andere sectoren. Hoe zij in staat zijn zich te onderscheiden van de rest, hoe ze problemen perfect weten te analyseren, waardoor ze eerder dan hun collega’s kunnen anticiperen. Hoe ze zonder te ontwerpen kunnen meebouwen aan onze hedendaagse maatschappij in al haar vormen, haar geuren en haar kleuren.

Filip Canfyn is één van hen. Ik bedoel ingenieur-architect Filip Canfyn. Van opleiding architect maar voert het niet uit. Toch niet zoals de ‘op-de-tabel-ingeschreven-architect’.

Gezien zijn leeftijd weet ik niet of hij de eerste was die zijn potlood over de tekentafel heeft geflikkerd maar het was in ieder geval de eerste die zijn calimerocomplex een positieve wending kon geven.

Ik had de eer een vijftal jaar geleden nader kennis te maken met Filip in een cursus Ruimtelijk Projectmangement aan het Sint Lucas in Gent, wat nu KUL |Faculteit Architectuur heet. Daar heb ik mogen ervaren welke impact de opleiding van architect heeft op het leven van een mens. En laat ons eerlijk zijn, Filip is een architect ten voeten uit: nors, soms zurig durven sommigen zeggen, af en toe polariserend, sarcastisch of overtuigd dat hij structureel tekort gedaan werd.
 

"Zelden is iemand zo duidelijk in zijn standpunt, zelden is iemand zo een uitdager zonder dat hij zelf ter plaatse is. En dat is net wat ik bewonder; you love it or you hate it"

Maar bovenal scherp, de nagel-op-de-kop slaand, knokkend, strijdend voor een algemeen belang van een hoger niveau en steeds doorzettend waar anderen opgeven.   

Nooit vaker kan ik precies aflezen van het gezicht van mijn gesprekspartner welke mening zij hebben over Filip als ik de naam Canfyn uitspreek op één van die bovenvermelde events. Zelden is iemand zo duidelijk in zijn standpunt, zelden is iemand zo een uitdager zonder dat hij zelf ter plaatse is. En dat is net wat ik bewonder; you love it or you hate it. Stevige standpunten, vlijmscherp en uitdagend maar wel altijd klaar om af te sluiten met een positieve boodschap en op zoek naar een alternatief waar we mogelijk allemaal beter van worden.

Bedankt, Filip! Op naar de volgende 200.