Nieuwe leien in bisschoppelijk paleis in Albi

Dit middeleeuwse gebouw, dat eind XVe eeuw – begin XVIe eeuw werd gerenoveerd, vormt een opmerkelijke parel in de stad. Het monument deed eerst dienst als residentie van de bisschop en huisvest sinds 1924 het Musée Toulouse-Lautrec, die geboren is in de stad Albi.

Een van de bijzonderheden van het gebouw is dat het bedekt is met leien, een materiaal dat in de streek waar hoofdzakelijk dakpannen worden gebruikt niet erg courant is. Dit specifieke kenmerk getuigt van de verspreiding van de Renaissancestijl en van de invloed van de kastelen in de Loire tot in het zuidwesten.

Deze dakbedekking kende verschillende gebreken, waarvan de laatste restauratie dateerde uit de jaren 50: gebroken leien, in verschillende kleuren en diktes en geplaatst op zeer heterogene werkwijzen. Het was tijd voor een totaalrenovatie van de geraamten, de dakbedekking en de gevels om het monument opnieuw in ere te herstellen.

De werf startte in oktober 2018 en werd in juli 2020 voltooid.

De evidentie van leien

De volledige dakbedekking werd vervangen door nieuwe leien. Deze moesten de bestaande voorzieningen zo dicht mogelijk banderen: een lichtgrijze, dikke leien met eerder ruwe textuur. Vervolgens bleek de knowhow van de daklegger essentieel. De werf was niet bijzonder cpomplex, maar vereiste gebruikelijke restauratietechnieken waarbij de daken van de hoektorens bijzondere aandacht vereisten.

Voor deze restauratie werd de Corresa van Cupa Pizarras, 7 op 10 mm, gekozen, die van nature perfect past op traditionele daken. De firma Couverture Raimond SAS heeft dit delicate werk op de 100 m² dak gerealiseerd.

Precieze, nauwgezette traject

Erfgoedarchitect Michel Peron licht toe: "De uitdaging bestond erin ver genoeg te gaan in de regelmatigheid, zonder dat het geheel leeg wordt. Het precieze, nauwgezette traject laat ook plaats voor kleine onregelmatigheden die het dak karakter geven: dit verzacht het geheel, we behouden een gevoeligheid, een vibratie in de lucht. 

Het werk werd georganiseerd in 2 opeenvolgende fasen, op 2 zuilen, met een paraplustelling.  "Waterlekken zouden ondenkbaar zijn en daarom was de paraplu noodzakelijk. De stelling zorgde er ook voor dat het werk regelmatiger werd uitgevoerd en dat er minder risico’s waren: erg belangrijk en efficiënt voor bedrijven die werken in alle weersomstandigheden", aldus Perron. 

Het museum bleef gedurende de werkzaamheden volledig open voor het publiek.