De familie Bruckmann heeft een unieke woning: een rechthoek uit hout en glas, opgetrokken op de fundamenten van een oud atelier in het hart van een dorp in de Elzas. De immense glaspartijen en het transparante dak maken er een oase van licht van, waar de grenzen tussen binnen en buiten vervagen. Het architectenkoppel realiseerde dit project eigenhandig van begin tot eind.
“Ik was al jaren op zoek naar een bijzondere plek”, vertelt Véronique Bruckmann. “Uiteindelijk stootte ik in het centrum van Molsheim op een oude schrijnwerkerij. Het was een ietwat vreemd, compleet verloederd atelier. Toen we hier voor het eerst binnenkwamen, stond er mos op de vloer… Maar wij zagen alleen maar mogelijkheden.” Samen met haar man Joël werkte ze een constructie uit die aan de ruimte recht zou doen. Een geniaal staaltje architectuur. Voor de gewone sterveling zag de plek er onbewoonbaar uit. Voer voor gekken die in een droomwereld leven en zich te pletter willen werken. Maar met de hulp van het hele gezin, inclusief hun twee kinderen Nina (17) en Swann (19), voltooiden ze in 2012 hun bouw. De kinderen hebben mee sleuven en putten gegraven, isolatie geplaatst, noem maar op. We wilden het huis allemaal klaar hebben!” aldus Nina. Zelfs Elwood, hun trouwe viervoeter, ziet eruit alsof hij een pootje toestak. De waakzame blik waarmee hij ons gadeslaat, spreekt boekdelen. Dit is zijn territorium.
Een lesje geometrie
In het onregelmatige volume van het voormalige atelier reconstrueerden de Bruckmanns naar eigen zeggen de rechte hoeken. Het dak ging eraf, maar de zichtbare elementen van het geraamte werden behouden. Vervolgens plaatsten ze een parallellepipedum in het midden. Het licht speelt op de witte muren, tekent immer beweeglijke schaduwen, reflecteert op de grote glaspartijen… Véronique: “We hebben geprobeerd om de grenzen tussen binnen en buiten uit te vagen. Dankzij de schuifdeuren lijken de ruimtes niet alleen groter, we kunnen ze ook afstemmen op het moment van de dag.”
Visionaire bouwers
Voor de Bruckmanns is architectuur een passie. Ze hebben een globale visie. Van de constructie van het gebouw, over de interieurinrichting tot het ontwerp van de buitenruimtes. Ze zijn verknocht aan minimalisme en modernisme, en krijgen soms te kampen met onbegrip in een regio waar traditie heel belangrijk is. “Onze projecten verrassen vaak”, legt Joël uit. “In Frankrijk is architectuur nog niet echt geëvolueerd. Wanneer we glazen gevels en panoramische glaspartijen voorstellen, lopen we vaak tegen een muur aan. Toch zijn de technieken al sterk geëvolueerd. Vandaag verzoenen we zonder problemen isolatie, veiligheid en glas. Ons huis is een uitstekend argument om sceptici te overtuigen.”
Aluminium of niets
Het plaatsen van de glaspartijen was een belangrijk moment op de werf. Ze nemen bijna de helft van de buitenmuren in. Véronique en Joël kozen voor aluminium. En daarover viel niet te onderhandelen. Joël: “We wilden sobere lijnen die perfect pasten bij de houten elementen. We hebben al met verschillende aluminiumfabrikanten samengewerkt maar Belisol stak er met kop en schouders bovenuit. Hun ramen zijn licht en stevig en de afwerking is degelijk. Dat merk je bijvoorbeeld aan de ingebouwde rails. Vanuit ons professionele standpunt is er geen betere.”
Good vibrations
Een Gaveau-vleugelpiano in de woonkamer. In het bureau een muur met Marshall-versterkers. Twee gitaren, een klavier en een schap vol boeken over rockgeschiedenis. Boven dat schap een portret van Bob Dylan, waar oudste zoon Swann sprekend op lijkt. Bij de Bruckmanns staat kunst, en met name muziek, centraal. Harmonieën, een terugkerend thema in dit huis vol licht.
Gerelateerde dossiers
Onze partners