Paul Schellekens: "Oostende, tristesse der badsteden"

Een maand geleden werden de gaanderijen volledig afgesloten met dranghekken. Nadien stelde ik tot mijn verbijstering vast dat de plafonds volledig werden ingepakt. De tientallen oorspronkelijke draagbalken van het gebouw werden om veiligheidsredenen ondersteund met een viertal stalen kolommen per balk!  Die werden op hun beurt dan weer om veiligheidsredenen bekleed met twee meter hoge panelen. 

Hallucinant zicht, en ik durf de kostprijs niet inschatten....

Maar...waarom klagen? Probleem opgelost: de vakantiegangers konden tussen de kolommen door weer een beetje gebruik maken van de gaanderijen. Het vroegere gezellige terras aan het hotel werd door die kolommen herleid tot een reeks kooien waarin tafels en stoeltjes geprangd zitten. Quelle tristesse! Alles wijst erop dat er niet snel een oplossing zal komen, nu de toestand voor de volgende jaren stabiel is met dit bestuur. 

En laat me, nu ik mijn boosheid ‘de vrije loop laat’, het nog even hebben over een andere miskleun die onrechtstreeks ook te maken heeft met de gaanderijen.

Als het probleem van de restauratie van de gaanderijen deels te maken heeft met de kostprijs die natuurlijk met de jaren onoverzichtelijker werd, waarom heeft het stadsbestuur dan in 2012, toen de gaanderijen al in een lamentabele staat verkeerden, zoveel geld  uitgegeven aan de rode “Rock Strangers”? Kostprijs: €400.000. Een megalomane miskleun die men -al na 5 jaar !-  wel volledig aan het restaureren is. Kostprijs restauratie: €120.000. Maar nog geen maand na de herstelling is er nieuwe beschadiging zichtbaar.

De beeldhouwer heeft zich  natuurlijk totaal miskeken op deze unieke plek. Een foute materiaalkeuze: te kwetsbaar omwille van de zeelucht, te kwetsbaar omwille van het feit dat zulk materiaal natuurlijk  op een (beschermende) sokkel dient te staan, maar vooral vanwege het totale gebrek aan respect tegenover het geheugen van die unieke plek. Hij heeft het stadsbestuur en de gemeenschap opgezadeld met een megalomane  en geldverslindende beeldengroep die ‘tot het einde der jaren’ 'zichtvervuiling' zal opleveren. 

Waarom heeft Van de Lanotte niet de grandeur om toe te geven dat de beelden een vergissing zijn en alleszins beter naar het park verhuizen waar ze minder kwetsbaar zijn (een aanvaardbare uitvlucht) en vergeten worden....