Peter Leroy: 'Ben jij de Tijl Uilenspiegel van de 21ste eeuw, Filip?

Beste Filip,

Ben jij Tijl Uilenspiegel van de 21^ste eeuw? Sociaal bewogen, satirisch en soms ook wat gramschap?

Of komt het meer omdat ik denk aan de figuur van de Lamme Goedzak, non-conformistisch in lijf en leden.
Of misschien eerder Johan Anthierens, de man met de scherpe analytische geest en pen;
dezelfde arrogantie heb je echter niet. De titel van jouw boek zal niet zijn : ‘Leve mij’.
Of misschien zou je ook graag de vader van Anuna zijn zoals dat idee ook bij mij opkwam.
Er is een broederschap tussen ons, een blije blik als we elkaar tegenkomen. Herkenning en erkenning.
We hebben dezelfde idolen: Bob, Jo, Jan, Eduardo, Leo, Kristiaan, Thomas en zoveel anderen.
Of is het ook omdat we beiden onze echtgenotes verloren na een lange strijd en nu een nieuwe geliefde hebben.
De jouwe neem je mee naar je geliefde Lissabon; de mijne neem ik mee naar Sint Anna ter Muiden.
Ik beken, ik ontvlucht een beetje de Stad. Het lawaai, de stank, de eeuwige bouwkranen en de altijd opengebroken straten zijn er wat te veel aan.
Ik, die met Stramien de Stad zo promootte als de oplossing om goed te wonen of is het omdat ik als jong-gepensioneerde architect een eigen project kan opstarten, verschuilend achter het idee dat het een cohousing vakantieproject is, wat toch ook wat duurzaam is.

"Goed dat er sterke figuren zijn zoals jij die durven uitkomen voor waar het echt om gaat en dit met veel taalgevoel, levenswijsheid en met humor, zelfrelativerend, cynisch… meestal de nagel op de kop, niet altijd, maar dat maakt je columns juist zo interessant. Blijf in je kracht. Niet schrijven is gemakkelijker dan schrijven, merk ik nu zelf ook."

In elk geval verrast mij de Nederlandse vriendelijkheid, degelijkheid en efficiëntie. Je koopt er een huis, 3 dagen bedenktijd voor de koper, en op een week is alles rond; 4% voor alle kosten, inbegrepen notariskosten.
Je hebt geen architect nodig; Je dossier moet wel volledig zijn en als de verbouwing af is wordt het streng gecontroleerd; 100 km van hier en zo anders. Waarom niet meer van onze noorderburen leren?
In Oostburg wordt je ontvangen als klant; je krijgt een welkomstpakket en een mooie brief van de burgemeester.
De burgemeester heet je welkom, vertelt over haar project van het samengaan van Knokke, Cadzand en Sluis;
een gezamenlijk project van bewoners en recreanten; 'Indien er een probleem is of heb je een goede suggestie, bel mij gerust op', schrijft ze.
Het eerste contact met de boer achter ons is voor mij de eerste confrontatie tussen recreanten en de landbouw. Boer Koen probeert me nog tot andere inzichten te brengen want de verzuring van andere recreanten zit hem hoog. Gelukkig is mr. Lippens (burgemeester van Knokke) een begripvol man. De boer moet werken als de oogst rijp is.

Ondertussen rust mijn vriendin op de chaise longue van Le Corbusier. De zetel is voor jou en voor mij te kort en onze armen liggen op de grond. En zij leest voor uit de krant: de beste oplossing is de bouw van kerncentrales, ze zijn super veilig voor onze toekomst en het restafval is geen probleem;
Maarten Boudry haalt zijn gelijk na grondige kennis van wetenschappelijke studies. Steeds heeft ieder zijn gelijk.
Hij had vroeger in de Knack al gesuggereerd dat Anuna best terug naar de schoolbanken zou gaan en er blijven.
Ze zou beter studeren en alzo het klimaatprobleem oplossen door kennis te vergaren en niet door te spijbelen.
Filip: moeten we Anuna nu niet naar Amerka sturen om haar daar te laten studeren? Hier is ze echt niet veilig, het blijft niet bij belagen met ballonnen met urine, of haar uitmaken dat ze beter met haar vriendinnen iets anders zou doen. In de krant stond zelfs wat ze beter zouden doen. Ze is hier echt niet meer veilig.

En ondertussen zakt het grondwater, zegt mijn confrater architect Johan op het beeldhouwkamp.
De plaatselijke grondbemaler is failliet want er is geen grondwater meer.
Blijven we lijdzaam toezien is mijn zorg; loslaten zegt de andere cursiste, gewoon loslaten.

Goed dat er sterke figuren zijn zoals jij die durven uitkomen voor waar het echt om gaat en dit met veel taalgevoel, levenswijsheid en met humor, zelfrelativerend, cynisch… meestal de nagel op de kop, niet altijd, maar dat maakt je columns juist zo interessant. Blijf in je kracht. Niet schrijven is gemakkelijker dan schrijven, merk ik nu zelf ook.

Ik ben nu met pensioen en heb dus tijd om je uit te nodigen in je favoriete Las Manas in Antwerpen en laat ons de fles met het zoete gele drankje achteraf kraken.

Leve ons.
 

Peter Leroy, ex vennoot van Stramien en uw broeder