Recht van antwoord Jelle Laverge op “Schuldig verzuim” van Filip Canfyn

Met interesse heb ik de laatste uitvloeiing van de pen van Filip Canfyn op Architectura.be gelezen. Scherp, zoals steeds. Op een rake plek, zoals steeds. Ik werd inderdaad gevraagd door de VCB om de geponeerde argumenten over de verschillen tussen woningtypes door te lichten omdat zij een - ook voor mij trouwens niet altijd duidelijk beargumenteerde - affiniteit blijken te hebben met viergevelwoningen.

Ik spreek mij niet uit over de ‘messaging’ die zij voeren rond wat ik heb geschreven - dat soort dingen behoren niet tot mijn expertise - maar ofwel heeft Filip Canfyn mijn rapportje niet goed gelezen, ofwel is zijn ‘messaging’ even bevooroordeeld als die van de VCB, want ik focus allerminst op typekeuze. Ik spendeer net elke letter aan het argument dat het woningtype op zich relatief marginaal is ten opzichte van andere, meer persoonlijke elementen zoals locatie van woning ten opzichte van werk en scholen, vervoersmodi en eetcultuur. Maar een leugentje om bestwil is geen doodzonde zeker?
 

"Als er iets schuldig verzuim is, dan is het doen alsof. Doen alsof plots allemaal beginnen dwepen met de stad onze problemen zal oplossen, doen alsof passiefhuizen de redding brengen. Doen alsof verkavelingsbewoners criminelen zijn." 

Bovendien gebruik ik net de resultaten van Karen Allacker, een gewaardeerde collega, om aan te tonen dat de vergelijking die in die figuur van de Vlaams Bouwmeester wordt gemaakt karikaturaal is, net zoals tegenwoordig om de haverklap berichten onze kranten vullen die de ene keer aantonen dat de elektrische auto binnenkort al onze mobiliteitsproblemen oplost en de dag erna dat een Tesla even milieuvervuilend is als een Hummer. Iedereen staat maar te roepen over zijn/haar zilveren kogel. Niemand schiet daar iets mee op, want geen van die ‘oplossingen’ blijkt ook echt een meetbaar verschil te maken. 

Als er iets schuldig verzuim is, dan is het doen alsof. Doen alsof plots allemaal beginnen dwepen met de stad onze problemen zal oplossen, doen alsof passiefhuizen de redding brengen. Doen alsof verkavelingsbewoners criminelen zijn. Neen, je moet de open ruimte niet blijven volbouwen, en ja, een vrijstaande woning heeft een grotere milieu-impact dan een even grote en even druk bewoonde rijwoning. Maar als die rijwoning waar Canfyn zo verknocht aan is maar één bewoner heeft, wordt hij plots vrolijk voorbijgestoken door een normaal bezette driegevelwoning of appartement uit de jaren vijftig of een vrijstaand passiefhuis. Als we tegenwoordig met twee uit werken gaan naar twee verschillende plekken, kinderen hebben en onze ouders nodig hebben om voor dat nageslacht te zorgen terwijl wij pendelen naar onze ‘carrière’, dan is toeteren over de stad en openbaar vervoer mooi, maar voor velen totaal naast de kwestie. 
 

"Als we tegenwoordig met twee uit werken gaan naar twee verschillende plekken, kinderen hebben en onze ouders nodig hebben om voor dat nageslacht te zorgen terwijl wij pendelen naar onze ‘carrière’, dan is toeteren over de stad en openbaar vervoer mooi, maar voor velen totaal naast de kwestie." 

Filip Canfyn onthoudt terecht dat ik een grote voorstander ben van een echt responsabiliserend beleid zoals bijvoorbeeld een CO₂-taks. Maar hij zwijgt erover dat dit enkel zin heeft als je mensen ook de mogelijkheid biedt hun leven daar naar te organiseren, bijv. door gratis kinderopvang te organiseren. Maar geen nood, in tegenstelling tot de Bouwmeester of de VCB hoefde hij geen docent in te huren om er een prentje bij te maken.