Steen & Been: Anuna

Anuna! Met zo’n voornaam open je geen deuren maar de wereld. Toch wordt die solidaire meid met demonische insinuaties verdacht gemaakt door wellicht lui, die die wereld wat geslotener willen houden en alleen voor zichzelf deuren willen openen. Complotten worden nu eenmaal makkelijker dan oplossingen verzonnen. Anuna wordt daarom weggezet als partijpolitiek gerecupereerd, als Greenpeacegewijs gedicteerd, als BWMSTRiaans gesouffleerd.

Ik ken de papa van Anuna. Al heel lang. Een integer, bezorgd en zorgvuldig man. Een man, die, ook al om de verkeerde redenen, beroddeld wordt wegens zijn familienaam. Een man, die ook nu bewust op de achtergrond blijft maar wellicht geniet van de gesprekken aan zijn eettafel thuis. Ik ken de mama van Anuna niet. Zij lijkt mij al even klaarkijkend wanneer ze zegt dat haar dochter beschimpt wordt omdat ze geen blanke man van middelbare leeftijd is en omdat op die manier niet meer over het belangrijkste gepraat wordt, in casu, het klimaat.

Ik beaam deze analyse volmondig. Het is een tactische constante: wanneer een boodschap én onverwacht én onnegeerbaar én de nagel op de kop is, dan moet de boodschapper ‘kaltgestellt’ worden door te proberen hem op zijn gedrag te pakken. Ik wil geen namen noemen maar volgende reactiepatronen blijken toch zeer herkenbaar. De hoge heren en dames, die zich aangesproken voelen, wijzen met de vinger wegens ondeugdelijke methodes (teveel mails naar een minister). Wegens vreemde partijen achter de schermen (financiële steun vanuit het buitenland). Wegens inconsequentie (betogen maar toch het vliegtuig nemen). Wegens onwelvoeglijkheid (liever bosbrossen dan op zaterdag op straat komen).  Hoe pover!

Anuna, never mind. Wie boter op het hoofd heeft wil maar één ding: alle aandacht wegtrekken van het werkelijke verhaal en vooral van de eigen onbekwaamheid en/of luiheid. Blijf jezelf én voorzichtig. Doe de groeten aan je papa. En aan je mama ook natuurlijk.