Steen & Been: Betonkots

Wie werkt naar een relevant doel toe kan het al eens moeilijk krijgen door een eigen foutje, een vervelend ongelukje, een bruut pechje of een onverwacht tegenwindje. Dat kan, dat is zelfs normaal.

Niet normaal is té veel fouten maken, dat niet willen toegeven of dat wijten aan ongeluk en pech. Nog veel minder normaal wordt té veel fouten maken omwille van vrees voor tegenwind. Helemaal abnormaal is het relevante doel niét bereiken, niet zozeer omdat men om fundamentele politieke redenen niet akkoord gaat met dat doel maar alleen omdat men om platte electorale redenen dat doel niet dùrft te bereiken.

Ik heb het uiteraard over de canossagang van het relevant doel onder de noemer ‘betonstop’. Hoe blij moet men geweest zijn op het Martelarenplein toen dat advies van de Raad van State in de bus viel. Deze deus ex machina, zo wou men toch wijsmaken, wilde een grotere rechtszekerheid voor ‘de grond van de mensen’ en de Vlaamse Regering zal daar vanaf morgen voor zorgen ... Er wordt niét verteld wordt dat de Raad van State bovenal wijst op de gebrekkige kwaliteit van een onduidelijk en onlogisch werkstuk. Over die onbekwaamheid wordt schaamteloos niet gecommuniceerd. Weeral wordt een ernstig probleem niet opgelost, wordt de oplossing vertraagd door het probleem te negeren. Het is nu al de tweede opeenvolgende regering, die het betonstopvraagstuk niet decretaal geregeld krijgt. Zum kotzen.

Het niet rond krijgen van de betonstop zal die heren en dames van het beleid geen enkele stem kosten. Wij allemaal helpen op die manier mee aan een laakbare bestuurlijke tactiek, die bovenal wil vermijden dat het wél rond krijgen stemmen kost. Tegenstemmen.

Politiek wordt niet meer bedreven maar verziekt door verkiezingskoorts.