Steen&Been (column Filip Canfyn): Santé

Deze fulltime onderzoeker-schrijver over New York en Parijs (wat een job!) geeft eind september een interview aan De Standaard der Letteren. Ik had zijn boek al uit, hij kon bij mij al niets meer verkeerd doen maar deze auteur, die zichzelf een beroepsflaneur noemt, charmeert mij uitermate met zijn gezonde uitspraken over de stad en over het leven in de stad. Dat hij bovendien gek is van mijn derde lievelingsstad, Lissabon, is de kers op de taart, die ik hieronder met drie citaten van Luc Sante uit dat interview met Pascal Verbeken wil samenvatten.

“Ik vind Lissabon, net als Parijs, geen gelikte stad. Je loopt zomaar een hoek om en je komt in een andere eeuw terecht. Er zijn nog bioscopen die films uit de jaren 30 vertonen, niet om een cinefiel hipsterpubliek te behagen, maar omdat die filmbanden nu eenmaal hun aanbod zijn. Een aantal buurten heeft nog een echte, doorleefde working class-cultuur en gemeenschapszin. Je merkt het aan details zoals de waslijnen die over de straten gespannen zijn. En een buitenstaander blijft een buitenstaander. Sommige restauranthouders gaapten me aan alsof ik van de maan kwam.”

“Onze steden zijn de speeltuin van stadsplanners geworden. Ze ontwerpen buurten voor succesvolle twintigers en dertigers die het geld laten rollen en denken dat ze gelukkiger worden als er op elke hoek van de straat een toprestaurant opent. Maar we hebben zoveel verloren door die waanideeën.”

“Ik denk dat nog meer buurten zullen overgenomen worden door het geld. Identiteiten en culturen worden verder afgevlakt. (…) Heel soms kan die nivellerende mondialisering gunstig zijn voor groepen die erbuiten vallen. Zo vroeg ik me af wie in Parijs een Starbucks bezoekt, terwijl de stad zelf een traditie van uitstekende koffiehuizen heeft. Een Parijse vriendin gaf me een ontluisterend antwoord. Gekleurde mensen dringen moeilijk binnen in de netwerken van de blanken die je in die koffiehuizen terugvindt. Ze voelen er zich niet op hun gemak. Bij Starbucks zijn ze gewoon één van de klanten.”

Chapeau!

PS

Ik vertrek volgende zaterdag voor een week naar Parijs. Met mijn geliefde. Zonder Starbucks. Wel om te flaneren. Niet als een beroeps maar toch als de betere amateur. Jullie zullen er nog van horen, vrees ik.