Steen & Been: Ee zoveel

In 2010 schrijf ik elke twee maand een column voor A+. Nummer twee staat hieronder.

Ik las onlangs dat E60 wel eens verplichte kost kan worden voor nieuwbouwwoningen vanaf 2012. Omdat 90% van de woningen, die in 2020 zullen gebruikt worden, vandaag al bestaan zullen dus in 2020 maar 8% van de woningen redelijk energiezuinig functioneren.
Goed om weten, denk ik dan, en nu de armen uit de mouwen. Go with the energy flow. De technische kennis is er, de meerkosten dalen, de kranten staan er vol van, de premies helpen en Batibouw trekt actief aan passief.
En toch wordt ook verwarring gezaaid. En listig geargumenteerd. En pessimistisch geprobeerd om de zuinige energieboel nu al af te blazen. Om ‘nee’ te zeggen.
"Nee, want de E60-norm zal botweg botsen met de aversie voor verandering, met de onwil om te investeren in toekomstige energiewinst, met de vrees voor kinderziekten, met de ontwerpbeperkingen, met het gebrek aan meetbaarheid, met de onbetaalbaarheid van de renovatiemarkt.”
“Nee, want er zal toch gefoefeld worden om prestaties softwarematig te verhogen en om met toeters en bellen E97 om te toveren in E0.”
Dit is te makkelijk. Met twijfels plichten negeren. Slechte karakters vinden altijd  wel argumenten.
“E60, laat staan Enogminder, zal niet lukken zolang de overheid niet helpt met 6% BTW voor zuinige woningen of met belastingen op overmatige energieconsumptie.”
“De Vlaming koopt liever zonnepanelen dan op zijn verbruik te besparen.”
“De architect, toch een middenstander, zal nooit instrijken tegen de haren van zijn klant, de middenklasse, die wel 15% korting wil voor zijn groene wagen maar die auto gebruikt om ‘s zondags pistolets te halen om de hoek.”

Ik hoop alleen in 2020 niet te moeten lezen dat het nochtans allemaal had gekund als we maar gewild hadden.

Die laatste ‘2020’ is mis. We zijn ondertussen 2022.