Steen & Been: (Filip Canfyn): Micromacro

Mijn krant maakt een bijnapaginagroot artikel over de al dan niet relevantie van het zogenaamde microwonen. (Waarom dit nù moet gebeuren weet ik niet maar gazetten maken wel eens meer buzz van oud nieuws. Soms krijgt een onderzoek met een ronkende conclusie een ganse kolom maar blijkt, na wat research, de heet-van-de-naald-kost al een half jaar opgewarmd …)

Microwonen dus. Wonen op 25 m² zou reeds een hele tijd in grote Europese steden de nieuwe hype vormen, als je de trendwatchers mag geloven. Onder het motto ‘lekker van je wasmachine een zitpoef maken’. Waarom dat vermeend succes? Omdat de babyboomers de ruime appartementen inpalmen. Omdat de ontwikkelaars de kosten in het oog houden. Omdat de politici met hun betonstop de grondprijzen omhoog duwen. Omdat de marketeers klein als goedkoop milieuvriendelijk aanprijzen. Omdat … Hoppa!

Na deze peptalk mag good old Philippe Janssens, de wijze vastgoeder, in hetzelfde artikel andere puntjes op de i zetten. Hij spreekt van een bizar huwelijk tussen de belangen van kortetermijndenkers als aannnemers, architecten en bouwpromotoren enerzijds en de besognes van groene jongens anderzijds. Hij ontmaskert het adagium ‘omdat grond duur is moéten we klein bouwen’. Het omgekeerde is immers waar: ‘omdat we klein bouwen wòrdt grond duur’. Hij spreekt zelfs van een vicieuze cirkel: hoe meer aanmoediging om als single klein en alleen te wonen, hoe meer singles. Hij waarschuwt tenslotte voor de drogrealiteit van het microwonen dankzij het delen van keukens, tuinen en werkruimten: elke gemeenschappelijkheid is de eerste struikelsteen wegens ergernis door discussies over wie moet poetsen enzovoort.

"De essentie van elke residentiële compacteringsbeweging is economische meerwaarde, niets anders."

Phillippe Janssens heeft overschot van gelijk. Spijtig misschien maar het is wel zo. De essentie van elke residentiële compacteringsbeweging is economische meerwaarde, niets anders. Tien jaar geleden werd de serviceflatuier leeggemolken, vijf jaar geleden werd de studentenkamerdweil uitgewrongen en nu moet iederéén wijsgemaakt worden dat wonen op 25 m² leuk is en moét zijn. Omdat het betaalbaar is! Ja? Ik denk het niet. Je krijgt gewoon bijna niets. Een menu voor 50 euro in een restaurant is ook niet betaalbaar als je slechts het voorgerecht krijgt. Meer nog, de huur bedraagt 500 euro per maand of 6.000 euro per jaar. Je kan dus een investeerder 4% huurrendement beloven of een eigenaar van een goede deal overtuigen door de microflat te verkopen voor 150.000 euro. 150.000 euro, dat is 6.000 euro per m². Tel uit je macrowinst!

Geen wonder dat ‘immobiliën’, die archaïsche term, onbeweeglijkheid suggereert: oude wijn wordt almaar opnieuw verkocht in nieuwe zakken en met verse praatjes …