STEEN & BEEN. Flatulentie (Filip Canfyn)

In 2009, bijna vijftien jaar geleden, schreef ik het essay ‘Minder appartementen, meer rijwoningen’. Wat toen een pest werd in de steden heeft nu ook de dorpen besmet. Appartementen blijken het nieuwe normaal, eengezinswoningen of grondgebonden huizen het ongewenste alternatief, alvast volgens wie wel vaart bij die flatdrift, bij die flatulentie. Voor alle duidelijkheid, ik heb niets tegen appartementen (ik woon zelf in zo’n binnenstedelijk exemplaar uit de jaren tachtig), ik heb wel iets tegen dat koste wat kost afdwingen van een typologie, tegen het appartement als axioma en premisse.

Ik heb dus iets tegen een doctrine, die alleen nog gestandaardiseerde compacte woondozen, met een terras voor een plooistoel, propageert, die het wonen herleidt tot het deskundig verpakken van het leven binnen voorgesneden formaten en volgens voorgedrukte methodes.

Ik heb dus iets tegen oldskoolpromotoren en hun paladijnarchitecten, die onder het mom van verdichting overal een economische logica dicteren, die stijf staat van gemakzucht, die geen gram intelligentie of empathie toelaat, die copy paste producten aflevert, waarop modieuze gevels gekleefd worden.

Ik heb dus iets tegen narcistisch vastgoed van de keizers van het grote gelijk, die de mantra ‘verkocht is verkocht’ misbruiken om zich geen fluit aan te trekken van morgen, van duurzaamheid, van de consequenties op termijn voor mens, milieu, stad en dorp.

Vosselaar en andere gedupeerden van de flatulentie, toen ik directeur stadontwikkeling was in Kortrijk werd daar in 2010 de Woningtypetoets ingevoerd, een heldere en genuanceerde tool voor omgevingsvergunningen, waarbij de aanvrager zelf moét aantonen dat zijn keuze voor appartementen de meest verstandige en adequate optie is. Zo wordt de bewijslast bij de dader gelegd en niet meer bij het slachtoffer. Google ‘woningtypetoets kortrijk’ en doe er jullie voordeel mee in de terechte queeste tegen gebakken lucht!