STEEN & BEEN. Klimax (Filip Canfyn)

Tom Naegels windt zich op over de ook door niet-betrokkenen gevoerde woordenstrijd tussen de (zeg maar) gele hesjes, de lagere inkomens, die vrezen letterlijk het kind van de rekening van de klimaattransitie te worden, en de (zeg maar) bakfietsers, de hogere inkomens, die zich een Tesla en een warmtepomp kunnen veroorloven. Hij noemt zichzelf een progressieve stedelijke middenklasser, die het gehad heeft met zelfs grappig bedoelde termen (meestal tussen aanhalingstekens) zoals de bionademaffia en groene elite in hun hoogopgeleide bubbel zonder voeling met de onderkant van de maatschappij. Naegels voelt zich alleszins niet aansprakelijk voor het klimaatbeleid of het tekort aan duurzame sociale woningen of wat dan ook. Hij gaat nog een stapje verder in zijn bewijs van onschuld: hij stelt dat klimaatmaatregelen, die mensen in armoede treffen, het werk zijn van partijen, die je al buiten duwen als je er nog maar aan denkt een bionade te bestellen.

Naegels stelt tenslotte dat, terwijl de onderlaag en de middenklasse bekvechten, de macht van de “blauwe kostumen”, “op het juiste moment onzichtbaar”, alles beslist en bedisselt. Hij vergeet wel twee belangrijke nuances toe te voegen. Primo, alleen de middenklasse en de macht kunnen hun eigen keuzes maken, de onderlaag kan die niet betalen. Secundo, alleen de macht beseft dat én gebruikt dat om aan de macht te blijven, klimaattransitie of niet, en meestal tot tevredenheid van de middenklasse.