Onze huiscolumnist Filip Canfyn laat zich niet verrassen door het intense debat rond de Liebesarchitect van Huts: ook rond het ontwerp van de Boerentoren zelf laaide de discussie hoog op tussen voor- en tegenstanders van verandering tout court en van dié verandering in het bijzonder. Hij maakt zich andere zorgen.
Fernand Huts ten voeten uit is Fernand Huts met de voeten vooruit: nog net geen strijdlied zingend tegen middelmatigheid werpt hij 3D-beelden als bijna te nemen of te laten op tafel. Il faut le faire, met de middenvinger omhoog richting al wie meent een mening te mogen of te moeten hebben. Hij heeft natuurlijk één groot voordeel, dat hem voorlopig nog integer maakt: hij moet geen tapijten verkopen in de vorm van appartementen of kantoren, neen, hij rolt de rode loper uit voor een kunsttempel. De ex-Seefhoeker doet aan gulle liefdadigheid voor zijn Liebesstad.
"De Boerentoren is af, al sinds mensenheugenis, en de Boerentoren hoeft vooral geen megalomane optopping."
En een kunsttempel verdient blijkbaar een starchitect, al was het maar om heel wat kritiek in de kiem te smoren omdat een gegeven ‘grote naam’ niet in de bek wordt gekeken. Die mag dan wel niet een ferme fout maken, zoals bijvoorbeeld een zware inbreuk op de regel ‘van wat af is blijf je af’. Deze ongeschreven wet overtreden wordt als ongepaste minachting beschouwd. En de Boerentoren is af, al sinds mensenheugenis, en de Boerentoren hoeft vooral geen megalomane optopping. Die moedwillige aanslag op wat is mag dan wel geprezen worden als panoramische diamant, verantwoord worden als toegevoegde waarde, gerelativeerd worden als ‘lager dan de kathedraal’, het getuigt van een gebrek aan respect voor wat was, voor wat af was. Huts en zijn Liebesarchitect moeten geen god de vader willen spelen en het verleden naar hun hand zetten.
En van waar komt nu opeens dat ontwerp? In 2020 zoekt de KBC, de toenmalige eigenaar, een verse investeerder, die het monument een toekomst kan geven. Er wordt gerekend, er wordt ook getekend, en op hun websites tonen bijvoorbeeld Meta en Binst hun ontwerpen voor opdrachtgevers, die al dan niet een bod uitbrengen. Ontwikkelaar ION hijst Huts aan boord en wint de wedstrijd, met een team rond Christine Conix. Op haar website staat géén ontwerp maar wel “Als Antwerps architectenkantoor zijn we bijzonder fier (…) mee aan een nieuwe bladzijde te mogen schrijven in de geschiedenis van dit iconisch monument in Antwerpen.” En nu beweert Huts het voorbije jaar gezocht te hebben naar een architect. Met welk ontwerp heeft ION dan gewonnen? Of heeft ION gewonnen zonder ontwerp? En waar is Conix nu? En waar is ION nu?
Ik vrees dat Daniel zichzelf in de leeuwenkuil gegooid heeft.