Steen & Been: M(mm)

Ik heb het een paar weken geleden gelezen in de Frut en ik vind het een Echt Antwaarps verhaal.

Socol, de grote aannemer van onder meer het hellend vlak van Ronquières, bestelt in 1963 bij ingenieur-architect Riccardo Morandi een studie voor een brug over de Schelde. De professor bouwt op dat moment een gelijkende brug boven Genua maar zijn plan wordt niet goed bevonden voor Antwerpen. De brug moet zestig meter hoog boven het water torenen en om de trein die helling op te krijgen moet je bij wijze van spreken al in Zwijndrecht beginnen stijgen om uiteindelijk in Mortsel te landen, en omgekeerd. Het moet dus een tunnel worden.

Riccardo Morandi (1902-1989) zal vanuit Rome all over the world bruggen bouwen maar alleen die in Genua krijgt zijn naam. Hij werkt daar een gedurfd concept uit: een tuibrug, met spankabels rechtstreeks hangend aan een hoge pyloon in voorgespannen beton, een procedé, dat in 1963 nog groen achter de oren is. Vandaag pronken de Erasmusbrug in Rotterdam en de Millaubrug in Frankrijk dankzij het pionierswerk van Morandi in Genua. In Italië zijn ze vet met die vaststelling en misschien is Antwerpen van een ramp gespaard gebleven.

Waar komt dit Morandi-nieuws nu opeens vandaan? Bij een verhuis van het Agentschap Bruggen en Wegen, decennia geleden, wordt wat naar het archief moet al eens versnipperd, weggegooid of meegenomen. Eén ambtenaar pakt de dikke bundel teke- en rekeningen van Morandi, stopt die thuis weg en vergeet alles. Tot ook hij verhuist, niet zo lang geleden, het zware boek terugvindt en het verloren ontwerp naar de lokale heemkundige kring brengt. Die schat de ware waarde beter in en geeft dit anekdotisch topstuk aan het documentatiecentrum voor Familiegeschiedenis in Merksem. En dan pikt een pientere journalist de primeur op …

Moraal van het verhaal? Antwerpen is aan het potentieel gevaar van M(orandi) ontsnapt maar niet aan het reële risico van 3M, terwijl de Schelde ongehinderd naar de zee blijft stromen.