Steen & Been: Man-drup

Ik ben een warme fan van Dorte Mandrup. Ik heb haar schitterende ontwerpen met eigen ogen gezien en haar zorgvuldige bevlogenheid met eigen oren gehoord. Google het volgende en je zal me begrijpen: Care Centre + Skanderborggade + Kopenhagen + 2005 en Reading Nest + Denmark + 2008. Die laatste houten parel lijkt in essentie op de Woodland Cabin (2002) van Robbrecht & Daem maar is mobieler en tijdelijker naast nobeler én tijdlozer.

Dorte Mandrup schrijft onderstaande rake zinnen.
“Ik ben geen vrouwelijke architecte. Ik ben een architect.”
“Wanneer we spreken over ‘gender’ spreken we vooral over vrouwen. Mannen lijken geen ‘gender’ te hebben. Ze zijn blijkbaar … neutraal.”
“Ik vraag alleen maar de professionele beleefdheid om beschouwd te worden als een architect tout court, zonder te moeten vallen onder vooraf bepaalde waarden of attributen.”

Diezelfde Dorte Mandrup wordt scherper wanneer ze ergens een award krijgt omwille van ‘het vrouwelijke in haar projecten’.
“De term ‘vrouwelijke architectuur’ wordt vaak gekleefd als een niet-expliciet etiket op architectuur, die geen echte dreiging vormt voor de toplui van wat ik graag de mannenzone noem. Wat als vrouwelijke architectuur weggezet wordt, dat doet geen pijn.”

Dorte Mandrup besluit al helemaal ad rem over dat vrouwelijke-architecten-gezwets.
“Het suggereert duidelijk het gevoel dat vrouwen tweederangsburgers binnen het architectuurvak zijn.”

En voor wie het nog niet snapt: vervang, op vraag van Dorte Mandrup, in elke bovenstaande zin het woord ‘vrouw’ door het woord ‘jood’ (en wat mij betreft ook door de woorden ‘moslim’ of ‘homo’).


PS:
Zonet lees ik dat Dorte Mandrup de ontwerpster wordt van de hoogste toren in Europa, die nota bene in een dorpje met 7.000 zielen neergepoot wordt. Toch een vreemde manier om haar mannetje te staan. Het bewijst vooral dat ze inderdaad in de eerste plaats ‘een’ architect is …