Steen&Been: Mari(n)time

Donderdagmorgen, elf uur. Drie oproepen, drie keer hetzelfde mij onbekende nummer. Dringend dus of belangrijk. Ik bel daarom rond de middag zelf terug. Een gedreven stem van een vastberaden vrouw aan de andere kant.

“Ik nodig u uit voor een bezoek aan Gare Maritime om uw artikel recht te zetten.”

“Met wie spreek ik?”

“Met de persverantwoordelijke van Gare Maritime.”

“Ach zo. Het was trouwens geen artikel maar een column.”

“Ik heb het artikel gekregen van een retailer, die nu twijfelt of hij nog naar Gare Maritime komt.”

“Oei. Dat is spijtig maar u dicht een column te veel eer en waarde toe.”

“U hebt impact als journalist.”

“Ik ben geen journalist. Het was maar een column.”

“Geen journalist? U bent in elk geval een influencer.”

Ik voel mij even een op sociale media schreeuwende aandachtsfreak, die met gekregen kleren en spulletjes de kudde probeert over te halen om dezelfde kleren en spulletjes aan te schaffen.

“U moet dit rechtzetten.”

“Wat moet ik rechtzetten?”

“Wat u geschreven hebt.”

“Mevrouw, ik weet wat ik geschreven heb. Eén, de architectuur is zeer goed. Twee, het gebouw is zeer leeg. Drie, Gare Maritime verdient veel beter. Rechter dan dit kan ik het niet zetten, want dit alles is waar, toch?”

“Ja, maar die retailer gebruikt uw artikel om niet bij ons te huren.”

“Als die retailer mijn column misbruikt om zijn huiswerk niet te maken, dan is dat zijn probleem. Ik kan alleen maar zien wat hij ook kan zien.”

“Na het coronaspook kunnen wij alle steun gebruiken.”

Een heftige maar sympathieke babbel. Ik beloof mijn best te doen. Pour la bonne cause.

En ja, ik blijf er bij, Gare Maritime verdient veel beter maar verdient vandaag wellicht niets. Het aanbod moet ruimer zodat de aandacht ruimer kan worden. De aandacht moet ruimer zodat het aanbod ruimer kan worden. Geen ei zonder kip, geen kip zonder ei. Allen daarheen dus om Gare Maritime te redden. En om de persverantwoordelijke recht te houden.