Steen & Been: Maritime

Gare Maritime, een onwaarschijnlijke herbestemming door Neutelings Riedijk Architects van een vroegere logistieke tempel, valt sinds de opening in 2020 met de regelmaat van een klok in de prijzen. En terecht. Ik word blij van een zoete, nostalgische geur van hout, van Europese eiken, die deze kolos van 280 meter lang, 140 meter breed en 24 meter hoog omtoveren tot een stedelijk volume vol licht, lucht en potentie. Maritime betekent hier een zee van ruimte en mogelijkheden.

Ik schrijd vol bewondering tot ik doorkrijg dat leegstand overheerst. Waar blijven de winkels, ateliers en kantoren? Waar blijft de invulling van de marketingtermen urban, hub, lifestyle, experience, … ? Hier loopt trouwens geen kat. Een artikel in Bruzz maakt zich twee jaar geleden al zorgen en vandaag blijkt feitelijk niets veranderd. Zelfs de met toeters en bellen aangekondigde Food Market blijft ter plaatse trappelen met veel tafels en weinig kramen, die bovendien die fotogenieke ‘wereldkeuken’ serveren. Voor wie? Ik moet denken aan mijn Lyon-column van vorige week, aan de Markthal in Rotterdam, aan de Mercado da Ribeira in Lissabon, aan tutti quanti: steeds datzelfde concept voor externe toeristen en interne bourgeois-bohémiens, een overjaarse Parijse term voor de huidige Instagramgeneratie met veel centen als het over genieten gaat en weinig smaak als het over eten gaat.

Hier scheelt iets. Mangelt de locatie? Mangelt het concept? Na twee jaar moet men vrezen voor de toekomst. Spijtig want het behoud van deze stedelijke schat is een nobrainer, zelfs een plicht. Dit verhaal bewijst weeral dat men een stuk stad kwalitatief kan vormgeven met een vastgoeddoctrine maar dat deze ingreep niet garant staat voor veel gebruikers, dus voor succes. Zonde. Gare Maritime verdient immers beter.