Steen & been: Mens erger je niet (weeral)

In De Tijd lees ik dat de paniek rond de stroomvoorziening voor deze winter al stilletjes in het niets verdween. Wat? Een maand geleden werd elke steen omgedraaid in de hoop een loze kilowattuur te vinden en nu blijken al die zwarte doembeelden van verkleumde gezinnen rond een flikkerende kaars zwaar overdreven. Een grafiekje in dezelfde krant verklaart echter veel. De marktprijs voor elektriciteit, die dit jaar al verdubbelde, verdubbelde nog eens vanaf de aankondiging van de noodzakelijke onderhoudssluiting van de kerncentrales. De kassa heeft dus draadloos gerinkeld.
 

"De argumentatie, om plat op de buik tegen de betonstop en voor de betonboeren te ageren, kent blijkbaar geen grenzen."

Er bestaat geen krant of tijdschrift meer zonder een bijlage met bijeenvergaarde pseudojournalistiek, die louter als kapstok dient voor reclame. Voor zorg of beleggingen. Of over de toekomst van de stad. In zo’n nepkrant bij Knack lees ik een opiniestuk, waarin gesteld wordt dat de oproep tot stedelijk wonen niet gevolgd wordt, dat gezinnen met kinderen de stad blijven ontvluchten, dat we alles weten over de kosten van het verspreid leven maar niets over over de kosten om de steden dezelfde leefbaarheid en woonkwaliteit te bezorgen als het platteland. Tot ons spreekt Marc Dillen, de officiële lobbyist van aannemers en verkavelaars, die twee paragrafen verder weeral zijn favoriete riedeltje afspeelt: “Wij zijn beducht voor de intentie om kost wat kost al tegen 2040 naar nul extra ruimtebeslag in het buitengebied te streven, tien jaar vooraleer dat dit bij een ongewijzigd beleid zal gebeuren. We hebben immers nog geen zicht op de realisatie van de noodzakelijke grootschalige stads- en dorpsvernieuwingsoperaties. Op die manier dreigt schaarste, en voor velen onbetaalbaar wonen.” De argumentatie, om plat op de buik tegen de betonstop en voor de betonboeren te ageren, kent blijkbaar geen grenzen.

Na een bezoek aan de nogal ongelijke tentoonstelling ‘Beyond Klimt’ troon ik mijn geliefde mee naar de gratis expo ‘Rising waters’, ook al in het hoofdstedelijke Bozar. Het zou moeten gaan over waterbeheer, tuinen, straten, stadsvalleien, .. in Brussel. Manmanman. Ik geneer mij te pletter. Leden van een beroepsgroep, ook wel eens architecten genoemd, die al het gevaar loopt eerder te masturberen dan kennis te delen en helder te communiceren, hebben hier blijkbaar carte blanche gekregen om vooral pretentieus, onduidelijk, jargongericht en oninteressant hun hoogsteigen ding te doen. En het mocht zichtbaar wat kosten. Ik krijg dit niet meer uitgelegd aan mijn geliefde. In het voor de rest bomvolle Bozar loopt gelukkig geen kat op deze zielige expo.