Steen & Been: Onechte architect(e)

Toen mijn zoon nog architectuur studeerde liet hij zich eens ontvallen: “Ik wil later een échte architect worden, niet zoals jij.” Deze boodschap kwam binnen bij een vader, die inderdaad maar tien jaar in een architectenbureau had gewerkt en zich de volgende decennia onledig hield als aannemer, ontwikkelaar, ambtenaar en adviseur, op het raakvlak tussen architectuur, stadsontwikkeling, economie en andere maatschappelijke kennisvelden. Geen échte architect dus.
 

"Voedsel moet volgens Carolyn Steel weer correct de focus van de economie worden: dat betekent faire prijzen betalen, dieren respectvol behandelen, landschap en biodiversiteit vrijwaren , beter voedsel aanbieden. Vooral de relatie tussen stad en platteland moet herbekeken worden."

Ik las daarom enthousiast een interview van De Standaard-journaliste Ine Renson (zij schrijft de laatste tijd zéér relevante artikels) met de Britse architecte Carolyn Steel. Die laatste werd in hetzelfde jaar als ik geboren en doet ook vooral onecht architectenwerk: onderzoeken, doceren, lezingen geven en boeken schrijven. Haar bestseller uit 2008 ‘De hongerige stad’ zette haar baseline op de wereld: voeding geeft onze steden en ons leven vorm.

“Een goede samenleving is er een waar iedereen goed eet.” Dat goed en die iedereen zijn vandaag problematisch en de huidige pandemie toont volgens Steel aan dat onze relatie met de natuur verstoord is, dat we te afhankelijk worden van globalisering en dat ongelijkheid zich ook als een virus verspreidt. Hoewel voeding kostbaar is schatten we die amper naar waarde. Eten moet zo goedkoop mogelijk blijven en dat is om miserie vragen. Boeren, vleeswerkers en plukmigranten worden onderbetaald, het ecosysteem wordt vernietigd door industriële productie en veel mensen eten niét goed.

Voedsel moet volgens Carolyn Steel weer correct de focus van de economie worden: dat betekent faire prijzen betalen, dieren respectvol behandelen, landschap en biodiversiteit vrijwaren , beter voedsel aanbieden. Vooral de relatie tussen stad en platteland moet herbekeken worden. “De ideale biotoop voor de menselijke soort is met één been in de stad en één been op het platteland. (…) Een intrigerende opdracht voor architecten en ruimtelijke planners, want je wilt de wereld niet vastzetten in een uitdijend suburbia.” “We laten het platteland aan yogaboerderijen en thuiswerkende boekhouders. En ondertussen kopen we onze verdomde bonen in Kenia.” Het wordt tijd voor parken met fruitbomen, stadslandbouw en volkstuintjes, en voor regionale voedselnetwerken met boeren uit het ommeland, die produceren voor de stad. “Nu zitten we in het andere uiterste: boeren worden wereldwijd van hun land gejaagd en vervangen door megaboerderijen waar sojabonen en maïs worden geteeld, om de wereld van goedkoop vlees te kunnen voorzien.”

Een onechte architecte naar mijn hart.