Steen & Been: Onhandigheid

Ik moet het over de Antwerpse affaire met Aron Berger en zijn bijna-partij hebben. Het gaat mij niet over de grossist in gevogelte en zijn handwerk. Het gaat mij ook niet over de partij in kwestie en de lijsttrekker. Het gaat mij wel over twee frappante zinsneden van Bart Brinkman en Wim Winckelmans in ‘De Standaard’ van 19 april: “Antwerpen is Torhout niet, laat staan Jabbeke” en “de tegenstelling tussen grootstad en suburbane gebieden”. Ja! Ik begrijp opeens veel beter de diepere betekenis van de genante communicatie en chaos. De grootstad, waar diversiteit gewoonweg een realiteit is, wil met dit gegeven iets nuttigs (en electoraal lonends) aanvangen maar wordt teruggefloten (ook al om electorale redenen) door de protectionistische spreekbuizen van provincialistisch verkavelingsvlaanderen, waar een orthodoxe jood of godbetert moslim een waar spookbeeld vormt. De grootstad mag met eigenzinnige antwoorden op lokale problemen niet de kansen van de Vlaanderenbrede partij hypothekeren. De rand spelt daarom de grootstad de les.

En die les vertrekt vanuit twee premissen. Een, met multiracialiteit kan verkavelingsvlaanderen nog leven, met multiculturaliteit en multireligiositeit helemaal niet. Een ander kleur mag buitenkomen, een andere cultuur of religie behoort tot de privé-sfeer en blijft best achter gesloten deuren. Twee, verkavelingsvlaanderen wil van de ‘anderen’ geen integratie maar assimilatie. Dit mag niet beletten dat ondertussen gedaan wordt alsof de twee woorden dezelfde lading dekken.

Mag ik eindigen met een argument à décharge? Niet iedereen moet op een lijst gaan staan maar om het even wie het wél doet moet goed beseffen op welke lijst hij of zij gaat staan. De noodzakelijke match tussen kandidaat en lijst is zowel de verantwoordelijkheid van de kandidaat als van de lijst zelf. Die match te laat afchecken is op zijn minst onhandig.