Steen & Been: Thirteen years after

In juni 2005 loop ik drie dagen in het poepchic Four Seasons Hotel (Hyde Park, Londen), samen met 150 professionals uit alle continenten, van het ene debat naar de andere lezing of workshop. Burgemeesters, vastgoedproviders, investeerders, stedenbouwkundigen, architecten (zoals Joan Busquets, Jean Nouvel, Norman Foster of Richard Rogers) en bibi, in die dagen directeur projectontwikkeling van Vooruitzicht, buigen zich urenlang en multidisciplinair over heden en toekomst van de stad. Tussen de videoboodschap van Prince Charles en het slotdiner in het Victoria & Albert Museum wordt nagedacht over economie, duurzaamheid, geopolitiek, stadsontwerp, leiderschap en demografie.
 

"Wat erg was werd nog erger voor velen, wat lonend was werd nog lonender voor weinigen. De aarde verliest intussen haar geduld, raakt buiten adem, hijst de witte vlag."

Vooral die demografie wordt een eye opener: voor de eerste keer in mijn werkend bestaan maak ik intensief kennis met het mondiaal (wan)ordend principe ‘demografie’ (bevolkingsgroei, vergrijzing, etnische diversiteit, … in relatie tot ongelijkheid, ecologie, huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, …). Kortom, demografie als grillige regulator op wereldschaal. In 2005 al leer ik dat het bevolkingssegment, dat in de stad woont, sinds 1950 van 30 % naar 60 % stijgt, dat in relatieve termen de verstedelijking het grootst is in Europa, Zuid- en Noord-Amerika, met vooral steden tot een half miljoen inwoners, maar dat in absolute termen Azië de kroon spant, met de exponentiële expansie van megacities. Ik zie voor mijn ogen Lagos ontploffen in Nigeria maar ook de slums in andere delen van Afrika. Toen al …

Ik heb nooit meer in zo’n eminent en erudiet gezelschap vertoefd, ik heb nooit meer zo’n open mind, weliswaar met een neoliberale invalshoek, gevoeld, ik heb nooit meer zo in de maakbaarheid van de stedelijke toekomst geloofd, maar dertien jaar later moet ik deemoedig bekennen dat we geen stap verder staan, ondanks al die wetenschap. Wat erg was werd nog erger voor velen, wat lonend was werd nog lonender voor weinigen. De aarde verliest intussen haar geduld, raakt buiten adem, hijst de witte vlag. Op naar de volgende dertien jaar dan maar?