Steen & Been: Vitarara

De verkiezingen hebben we nu wel gehad maar ik blijf inhoudelijk met een wrang gevoel zitten. De politieke kaste is er weeral in geslaagd om de sociale huisvestingssector bij het grof huisvuil te zetten. Gentse schimmel, Antwerpse winterkoude, bestuurders met een zelfbedieningsdrang en de bruine suggestie dat sociale woningen alleen maar armoede en overlast aantrekken … Wie durft nu nog pleiten voor haalbare huizenbouw door de overheid?
 

"Vlaanderen heeft ocharme slechts voor 6% van onze gezinnen een onderdak met een lage huur maar toch wordt van de hoogst noodzakelijke sociale huisvestingssector een onetisch zootje gemaakt." 

Toch wordt in volle campagnemodus een ander verhaal niét opgepikt. De Tijd bericht op 6 oktober drie bladzijden lang over Vitare. Wat zou er gebeurd zijn? Topverkavelaar Matexi vraagt in 2009 aan de Vlaamse overheid om haar sociale maar private huisvestingsmaatschappij Vitare te erkennen. Niemand reageert enthousiast en het vraagt een rechtbankuitspraak plus vier jaar om de accreditatie op zak te krijgen. Binnen de vier maanden na dat bleekgroen licht verwerft Vitare eventjes 53 hectaren gronden en vooral een lening van 35,5 miljoen euro van de Vlaamse overheid. Voor 16 grote percelen overal te lande wordt telkens de maximale schattingsprijs betaald. De verkoper is al even telkens Matexi zelf, de hoofdaandeelhouder van Vitare. Na deze broekzak-vestzak gaat het snel: die gronden blijken onontwikkelbaar, de schuld kan niet afbetaald worden wegens geen inkomsten en Vitare doekt zichzelf in april 2018 op. De Vlaamse overheid kan fluiten naar de lening en naar vijf jaren rente, goed voor een put van 42 miljoen euro, waarmee meer dan één sociale woning had kunnen gebouwd worden. Matexi, een tycoon met een jaaromzet van 350 miljoen euro, reageert als volgt: “We zijn in Vitare gestapt vanuit ondernemingszin, omdat we geloofden dat we een positieve, kwalitatieve rol konden spelen in de sociale huisvesting. De gronden werden in volle transparantie aangekocht, als geschikt voor sociale huisvesting, en dat zijn ze volgens onze informatie nog altijd.” Je mag niet dromen dat dit verhaal echt helemaal waar zou zijn …
 

Ik heb daarom een wrang gevoel. Vlaanderen heeft ocharme slechts voor 6% van onze gezinnen een onderdak met een lage huur maar toch wordt van de hoogst noodzakelijke sociale huisvestingssector een onetisch zootje gemaakt. Politici schenken maar aandacht als ze er electorale munt kunnen uitslaan, promotoren tonen maar interesse als ze er keiharde munt kunnen uitslaan. Beschaving?