Steen & Been: Vogelschrik

In mijn column ‘Korchitectuur’ (30.03.20.) refereerde ik al naar de ‘seven architectural sins’ op de website archdaily.com. Ik haalde toen het voorbeeld aan van de Walkie Talkie in Londen, de kantoortoren van Rafaël Vinoly. De concave glasgevel bundelde en reflecteerde de hete zonnestralen richting straat, zodat een auto aan het smelten werd gebracht.

De Morgen bericht begin november over een andere ‘architectural sin’ en meer bepaald over de strijd van NYC Audubon tegen de vogelsterfte in Manhattan. Jaarlijks sneuvelen tot 230.000 exemplaren, die naar of vanuit Zuid-Amerika voorbijtrekken en zich te pletter botsen op het glas van een wolkenkrabber. Het spiegelbeeld van een boom wordt verkeerdelijk als een boom beschouwd en de nachtverlichting achter de doorkijkgevel desoriënteert de gevleugelde reizigers.

Audubon is een organisatie voor vogelstudie en -bescherming in de Verenigde Staten, opgericht in 1905 en genoemd naar John James Audubon (1785-1851), een vermaarde Frans-Amerikaanse ornitholoog. De NewYorkse afdeling bestaat sinds 1990 en gaat nog altijd dagelijks, in de vroege ochtend, op stap om lijkjes te rapen, te fotograferen en in boterhamzakjes te stoppen. Op scientas.nl staat een artikel uit 2014 over net dezelfde vogelcrashes door inschattingsfouten en over net dezelfde acties van NYC Audubon, die dan al 90.000 slachtoffers per jaar telt. Het toenmalig pleidooi voor vogelvriendelijk glas om vogels te redden heeft dus jaren later nog geen gevolg gekregen.

Deze tweede ‘architectural sin’ is eigenlijk een metafoor voor de manier waarop wij maatschappelijk omgaan met zulke problemen. Er zit zelfs een logica en fasering in. We veroorzaken een probleem, we negeren het probleem, we ontkennen het probleem en tenslotte, wanneer niets doen écht niet meer kan, beginnen we het probleem in allerijl te remediëren, voor zover dat nog kan. Herkenbaar toch?

(En dit zonder de woorden uit de intro te gebruiken …)