Steen & Been: Wantrouwen

Ik wantrouw om empirische redenen de taal, waarmee de vastgoedwereld graag mist spuit en communicatie faket. Location, location, location en een als peanuts voorgestelde vraagprijs zonder koperskosten beloven de hemel op aarde in een residentie met een gehoofdletterde joekel van een suggestieve naam. Toch glimlach ik ondeugend bij de noemer van Immpact voor een appartementenhoogbouw aan het nieuwe ZNA-ziekenhuis en op het Eilandje, het Antwerps trendy havengebied: Doktoren. Geestig.
 

"Ik wantrouw uit principe de architectuur-voor-de-architectuur, de starchitectuur als sculptuur, die vooral lonkt naar het applaus van de designtijdschriften, de glossyboekskes en de weekendbijlagen van onze kwaliteitskranten."

Ik wantrouw van nature de lancering van zogenaamd kakelverse woonconcepten door aannemers en verkavelaars. Doorgaans wordt oude wijn in nieuwogende zakken schijnheilig aangeprezen als ‘an offer you can’t refuse’ qua duurzaamheid of betaalbaarheid. Toch voel ik warmte voor het initiatief van Joost Callens, ceo van Durabrik, die daadkrachtig nadenkt over de toekomst van zijn eigen zoon en van alle andere jongvolwassenen met een beperking. Samen met bevriende investeerders en lokale steunpunten worden aangepaste Toontjeshuizen gebouwd, een experiment, waarvan de bescheidenhied evenredig is met de maatschappelijke waarde. Hoopgevend.

Ik wantrouw uit principe de architectuur-voor-de-architectuur, de starchitectuur als sculptuur, die vooral lonkt naar het applaus van de designtijdschriften, de glossyboekskes en de weekendbijlagen van onze kwaliteitskranten. De verpakking van leegte verliest veelal snel elke relevantie. Toch kijk ik vreugdevol naar het nieuwe V&A in het Schotse Dundee, een bijhuis van Victoria & Albert in Londen, dat ontworpen werd door Kengo Kuma, een subtiele Japanse architect. Deze stenen millefeuille aan het water bekoort onweerstaanbaar als een meerlagige Lorelei. Fijn.