Onze huiscolumnist Filip Canfyn zit reeds in een halve vakantiemodus: voor zijn (intussen 193ste en) laatste Steen & Been vóór het zomerreces beperkt hij zijn pennetrekken tot vertalingen uit het Engels. Hij wenst iedereen trouwens een deugddoende …stop.
Lezingen geven ten lande en ter stede moet je niet doen voor het drinkgeld maar voor een fles, niet voor de factuur maar voor een boek. En soms (niet vaak dus) wordt dat boek een aangename verrassing, die de tijd voor voorbereiding, verplaatsing en vertelling dan toch nog geapprecieerd doet lijken. Een boek van dat kaliber (merci, Stramien) is ‘Why we build’ (2012) van Rowan Moore. Ik heb vier stukjes hertaald.
1. Verhaal 1 (auteur onbekend)
Een architect wordt uitgenodigd door een koppel om een uitbreiding voor hun huis te bespreken. Hij eet met hen, hij vraagt naar hun noden en wensen, hij beluistert haar en zijn versies van wat ze willen. Uiteindelijk, na een lange avond, geeft de architect zijn professioneel advies: “Wat jullie nodig hebben is geen uitbreiding maar een scheiding.”
2. Verhaal 2 (naar Adolf Loos, uit ‘The Poor Little Rich Man’)
Een miljonair vraagt aan een architect: “Breng mij kunst. Breng kunst in mijn huis. Kost wat kost.” Hij krijgt wat hij wil: waar hij ook kijkt ziet hij kunst, wanneer hij een deurkruk gebruikt heeft hij kunst vast, wanneer hij een stoel neemt zit hij op kunst, wanneer hij een tapijt beloopt stapt hij op kunst. De architect bedenkt alles en vergeet niks. Zelfs de tramsporen buiten worden herlegd zodat de wagons rollen op het ritme van de Radetzkymars. Alles heeft zijn juiste plaats maar dat zorgt ook voor wat stress. Zelfs de architect moet vaak zijn ontwerptekeningen bovenhalen om opnieuw te weten waar bijvoorbeeld de lucifers moeten liggen.
In elk geval, de miljonair is gelukkig, tot de dag dat hij zijn architect uitnodigt voor zijn verjaardagsfeest. Hij krijgt meteen onder zijn voeten omdat hij schoenen draagt, die de architect ontwierp voor exclusief gebruik in de slaapkamer. Hij vangt tevens een hoop verwensingen wanneer hij vraagt waar hij de geschenken van zijn familie moet zetten. “Laat jij toe dat je geschenken krijgt? Heb ik dan niet voor alles gezorgd? Weiger dus die kadootjes, die je kleinkinderen in de kleuterschool geknutseld hebben. Je hebt niets meer nodig. Je bent compleet.”
De gelukkige man wordt diep diep ongelukkig. Hij voelt zich afgesloten van alle toekomstige leven en verlangen, groeien en begeren. Niets is nog mogelijk, alles zit erop: hij is immers compleet.
3. Oneliner 1 (van Cedric Price, een Brits architect zaliger met weinig werk maar veel invloed)
Alle gebouwen zijn tijdelijk
maar sommige gebouwen zijn
meer tijdelijk dan andere.
4. Oneliner 2 (met dank aan Rowan Moore zelf)
In 1997
komt ‘Titanic’ in de bioscoop
en opent het Guggenheim Museum in Bilbao.
De film kost 200 miljoen dollar,
het gebouw 100 miljoen dollar.
Gerelateerde dossiers
Onze partners