STEEN & BEEN. Zonder dank (Filip Canfyn)

Gealarmeerd door de exploderende energieprijzen besluiten wij, mijn geliefde en ik, thuis op de kleintjes te letten en onze consumptie van elektriciteit en gas in de gaten te houden. We wachten bang onze afrekening af, nadat ons voorschot preventief verhoogd werd (een eerste voorschotvoorstel wisten wij te halveren na een aangetekend bezwaar bij de leverancier) en de BTW terecht verlaagd werd. De mail komt binnen en we krijgen goed nieuws. Ons minverbruik compenseert volledig de eenheidsprijshausse. Oef. Hoe ons elektriciteitsverbruik zo fors afnam weten we niet maar ons geslonken gasverbruik kunnen we wel verklaren: de thermostaat één graad lager, de verwarming uitgeschakeld telkens we voor minstens één uur de woning verlaten en minder douchen.

We krijgen zelfs geld terug: op een paar procenten na de volledige federale steun van 600 euro. We trekken twee conclusies.

Primo, de kostprijs is een goede, zoniet de beste motivator om energie te besparen en klimaatbewuster te leven.

Secundo, iedereen kan met een redelijke inspanning energie besparen en klimaatbewuster leven. Die federale steun was eigenlijk niet nodig en al zeker niet voor de 50% hoogste inkomens. Die steun was beter verdubbeld voor de laagste inkomens, die de toelage beter kunnen gebruiken, of gewoon niet uitgegeven voor de hoogste inkomens om de begroting te ontzien, met pakweg anderhalf miljard euro. Maar ja, de hoogste inkomens moeten altijd in de prijzen vallen. Ze innen de meeste woonsubsidies (de woonbonus werd wel afgeschaft maar wordt nog altijd uitbetaald), de meeste renovatiesubsidies en de meeste fiscale incentives voor dienstencheques, salariswagens en elektrische auto’s. En dan maar schimpen op 150 vermeende potverteerders in sociale woningen, die ergens ver weg een erfdeel in een woning zouden bezitten. De eigen kassa mag ondertussen lustig voortrinkelen…