Vitra Campus in Weil am Rhein verfraaid met grote tuin

De landschappen van de 75-jarige Oudolf zien er steeds wild en ongetemd uit, maar zijn niet zo woest als ze op het eerste gezicht lijken. De Nederlander besteedt veeleer heel wat aandacht aan een evenwichtige samenstelling van planten met verschillende sterke en zwakke punten, bloeitijden en levenscycli. Op die manier kunnen zijn ontwerpen in alle seizoenen de zintuigen blijven prikkelen. Het spreekt voor zich dat dit een minutieuze organisatie vraagt met een strikt tijdsschema, een intensieve zoektocht naar de juiste planten en mogelijke leveranciers en een gedetailleerd beplantingsschema.

Dat was voor het ontwerp op de Vitra Campus niet anders. De veelvuldig gebruikte planten zullen het kader van de tuin wel vormen, maar afwijken van de gebouwde structuren op het terrein. De tuin dient de omliggende architectuur immers niet te verfraaien, maar haar net aan te vullen en een nieuw perspectief te geven. Ze moet de aandacht van de bezoekers verleggen van de gebouwen naar de omgeving en hen tegelijkertijd inspireren en desoriënteren. “Ik wil dat mensen zich in de tuin verliezen in plaats van er gewoon door te lopen”, verduidelijkt Oudolf het opzet van zijn ontwerp.

“In de eerste decennia van de ontwikkeling van de Vitra Campus werd er geen aandacht besteed aan landschapsarchitectuur”, reageert Rolf Fehlbaum, emeritus voorzitter van Vitra, op de aanleg van de artistieke tuin. “Pas toen het noordelijke deel van de campus verbonden werd met het zuidelijke deel en de projecten van Álvaro Siza en Günther Vogt tot stand kwamen, wilde men het landschap opwaarderen. Met de tuin van Piet Oudolf krijgt de campus een nieuwe dimensie. Het biedt bezoekers een nieuwe, steeds wisselende ervaring.”

Wereldwijde furore

Piet Oudolf heeft de afgelopen jaren heel wat furore gemaakt in de wereld van de landschapsarchitectuur. Wereldwijd mocht de Nederlander reeds een aanzienlijk aantal bekende tuinen ontwerpen in opdracht van onder meer kunstgalerie Hauser & Wirth Somerset, de Serpentine Galleries in Londen en de biënnale in Venetië. Met zijn High Line in New York gaf hij stadstuinen zelfs een nieuw imago.

Oudolf wordt eveneens beschouwd als de grondlegger van een generatie tuinontwerpers die de traditionele landschapsarchitectuur in de late jaren tachtig ter discussie stelden. De landschapsarchitectuur was naar hun mening te decoratief en arbeidsintensief en kostte bovendien vaak te veel. Als grondlegger gebruikte Oudolf in zijn ontwerpen niet alleen meerjarige planten die vanzelf weer aangroeien, maar ook vaste planten, grassen, struiken en weidebloemen. Stuk voor stuk gewassen die in die traditionele landschapsarchitectuur meestal genegeerd werden als tuinplanten. Daarenboven groepeerde hij deze gewassen op een onconventionele manier.