Woonzorghuis De Zilverlinde koestert kleinschaligheid

Afgelopen herfst verhuisde het voltallige personeel samen met de bewoners naar een gloednieuwe vleugel, en die ligt warempel pal naast het oude gebouw. Een verbouwing of uitbreiding van het bestaande pand was immers geen optie: al snel werd duidelijk dat het gebouw niet kon worden aangekocht. Toch overwoog het centrum uitstel noch afstel, ook niet toen bleek dat de voorziene subsidies niet langer op tafel lagen. Om bewoners het nodige comfort te kunnen garanderen en aan de overheidsnormen te blijven voldoen, was een modernere woonomgeving immers essentieel.

Een gezamenlijk project

Juist is juist: eigenlijk is De Zilverlinde geen woonzorgcentrum, maar eerder een woonzorghuis. Een idee dat ook in het ontwerp sterk tot uiting komt. Fréderic Wattecamps, architect bij Architects in Motion: “Alle bewoners waren vanaf de start betrokken bij het bouwproject. Het personeel organiseerde verschillende werkgroepen om suggesties en ideeën te verzamelen, die allemaal hun weg vonden naar ons architectenbureau. Het resultaat is een woonomgeving die tot in de puntjes is uitgedacht, waarmee iedereen ondanks het beperkte budget ontzettend tevreden is.”

Knus en huiselijk

De nieuwe campus telt goed zeventig eenpersoonskamers en negen assistentiewoningen. Dat betekent dat er amper extra ruimte is voor nieuwe bewoners. Een bewuste keuze: om de huiselijke sfeer te bewaren, wil het personeel van De Zilverlinde ook in het nieuwe gebouw op een kleinschalige manier blijven werken. Om die reden heeft het ontwerp ook weinig weg van één groot wooncomplex, maar is het eerder geïnspireerd op een normale woning met verschillende woon- en slaapkamers: “Waar je ook staat in het gebouw, je hebt nooit het idee dat je je in één gigantisch woonblok bevindt. Het gebouw is immers ontworpen in een kruisvorm, wat inhoudt dat je in elke kamer zicht hebt op de binnentuinen. Dat geldt ook voor de open leefruimtes en de compacte gangen, die zonder uitzondering eindigen in een groot raam. De grote hoeveelheid licht heeft ook duidelijk zijn invloed op de bewoners: volgens de huisarts loopt iedereen er nu opvallend vrolijk en energiek bij”, licht Wattecamps toe.

 “Ondanks de beperkte middelen zijn we er toch in geslaagd om een mooi, huiselijk verhaal te vertellen”

20% lagere bouwkost

Een gebouw ontwerpen met een minimaal budget is altijd een uitdaging, en woonzorgcentrum De Zilverlinde vormde daar zeker geen uitzondering op. Toch blikt Wattecamps tevreden terug: “Het is niet eenvoudig om met weinig middelen verschillende uitgangspunten samen te brengen in één ontwerp, maar we hebben toch een manier gevonden om het huiselijke verhaal goed te vertellen. Grote ramen, hoge plafonds, een houten gevelbekleding, imitatieparket in een warme tint ... De volledige campus oogt gezellig en vertrouwd. Daar ging een complexe budgetoefening aan vooraf, waardoor De Zilverlinde er uiteindelijk in is geslaagd om een volledig nieuw gebouw op te trekken tegen een bouwkost die maar liefst 20% lager ligt dan oorspronkelijk de bedoeling was.”

Niet ingeboet aan kwaliteit

Ook aannemer MBG is erg te spreken over het bouwproces. Projectleider Kurt Schrauwen: “Gezien het beperkte budget hebben we intensief overlegd met de bouwheer en de architect, zodat we het project zo efficiënt mogelijk konden realiseren. We zijn ervan overtuigd dat we daar effectief in geslaagd zijn, zonder te moeten inboeten op de kwaliteit van de werken. Gecombineerd met de zeer krappe bouwtermijn van amper één jaar, mogen we met de nodige trots terugblikken op een geslaagd project.”