Onze huiscolumnist Filip Canfyn meent dat ook bij coronale rampspoed over iets onbelangrijks als architectuur kan geschreven worden. Tijdens een lockdown light mogen pen en klavier trouwens nog altijd buiten komen, daar hebben de volmachten niets over gezegd. Daarom doet het goed, het mondmasker klemvast, het hart gelucht en het handje ontsmet, fluks een blikje architecten open te trekken.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn, zich terdege bewust van het feit dat er vandaag belangrijkere varkentjes moeten gewassen worden, heeft de 'Visienota aan de Vlaamse Regering' over het Vlaamse Bouwmeesterschap (31 januari 2020), die de basis vormt voor de huidige zoektocht naar BWMSTR 6, met aandacht én met verbazing gelezen. Hij vraagt zich openlijk af of we zo'n BWMSTR nog nodig hebben en vooral wie nog zo'n BWMSTR wil worden, zeker nu de huidige de eer aan zichzelf houdt.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn stelt met plezier vast dat de Pritzker-jury dit jaar zorgt voor een halve primeur, voor een doubleur eigenlijk: de goed gestoffeerde bekroning gaat voor de tweede keer naar een duo (na Herzog & De Meuron in 2001) en voor de tweede keer naar een vrouw (na Zaha Hadid in 2004) maar voor de eerste keer naar een vrouwelijk duo.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft te doen met de grote Heizelhoogmis alias BATIBOUW, die sinds mensenheugnis qua populariteit alleen moest buigen voor kampioen Autosalon maar nu naar een tweede adem zoekt. De baksteen blijkt al maar zwaarder op de maag te liggen.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft nog maar net in de column 'Frank Lloyd Wrong' bericht over de ondragelijke zwaarheid van het bestaan van architect Frank Lloyd Wright of hij maakt alles weer juist met de hulp van een inspirerende Marc Didden en zijn warm mijmerboek 'Een redelijk leven'.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn peutert graag in leven en werk van beroemde architecten. Een curieuze bezigheid, die in schrijverstaal 'research' mag heten maar die eigenlijk gewoonde Dag Allemaal-reflex in ieder van ons bovenhaalt. Architecten blijken uiteindelijk ook maar mensen. Een aflevering van La Casa del Artista (Thijs Demeulemeester in De Morgen) zet Canfyn op het spoor van Frank Lloyd Wright en Taliesin.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn brengt een 'femmage' aan journaliste Ine Renson van De Standaard, die van de krant maandenlang tijd en boterhammen krijgt om met de artikelenreeks 'Betonwoede' een uiterst genuanceerd maar vernietigend beeld van wat moet doorgaan voor de Vlaamse ruimtelijke ordening neer te pennen.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn staat stil bij het overlijden van confrater Johan Van Geluwe, een wat miskend fenomeen op het raakvlak van architectuur, kunst, poëzie en anarchie. Deze provinciale dwarsligger à la Luc Deleu of Panamarenko werd negentig en laat een respectabele artistieke erfenis achter. Een grote kleine architect.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft, zoals genoegzaam bekend, een bloedhekel aan het behoud van gevels terwijl na afbraak van de achterliggende rest een nieuwbouw verschijnt, die moet kunnen leven met dat oud aangezicht. Hij noemt wie dàt wil een zieke, die lijdt aan façaditis.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn leest in 'The Language of Cities' van Deyan Sudjic (Allen Lane, 2016) iets over CIAM, Athene, de functionele stad en vooral een boot. Hij vlooit het internet af om hier meer over te weten en botst op Le Corbusier op volle zee.