"Hoe het groeiend hoger onderwijs al te makkelijk het gevecht om schaarse ruimte in onze centrumsteden kan negeren ten koste van de leefbaarheid van haar omgeving. Een “kotennorm” dringt zich op", schrijft, Lorenzo Van Tornhaut, ingenieur-architect en bestuurder van VT-INVEST.
We zijn een honkvast volkje. Terwijl Europeanen gemiddeld 3,5 keer in hun leven verhuizen, houden Belgen het bij 1,5 keer. Die verknochtheid blijkt ook uit de talrijke beroepsprocedures waarin bewoners hun thuis en omgeving tot de laatste snik verdedigen tegen verandering. Het collectieve belang is dan van geen tel. En dus vraagt architect Sebastiaan Leenknegt zich af of het wel zo verstandig is om vastgoed aan te prijzen als een ‘levensproject’? Hij breekt een lans voor een flexibelere wooncultuur.
Er moet Vincent Van Den Broecke, architect-bestuurder bij blanco architecten, iets van het hart. "Een hond met een hoed die in dit land vastgoed mag slijten, de gordijnenverkoper die mensen coacht bij hun energievraagstuk en de bakker die het nachtwerk -niet geheel onterecht trouwens- beu is en dakwerker of ventilatiespecialist, zo niet beiden, wordt. Iedereen wil tijdens deze dagen van hoogconjunctuur een deel van de koek, maar dan liefst wel vrijblijvend, zonder engagement noch tegenprestatie. Enkel de lusten. En daar staan we dan, het architectenkorps..."
De stad vergrijst terwijl het platteland verjongt. Dromen jongeren dan massaal van een idyllisch leven op de boerenbuiten? Niet meteen, schrijft architect Thomas Roelandts van Marge Architecten. Geld - of het gebrek eraan - is de drijvende kracht. In het essay hieronder onderzoekt hij de oorzaken van deze evolutie en doet hij voorstellen om de stad terug diverser te maken.
De erelonen in onze sector zijn te laag in het verhouding tot de gepresteerde uren. Moeten we meer op onze strepen staan bij opdrachtgevers? Volgens architect Kurt Van Merode zal dit niet volstaan. “Het wordt tijd dat architecten daadwerkelijk door de overheid beschermd worden omwille van de publieke rol die ze opnemen”, zo schrijft hij in een reactie op de open brief van Paulien Gekiere.
Oktober 2022. Al maanden domineren berichten over de stijgende levenskost het nieuws. De inflatie bedraagt deze maand 11,3%, het hoogste niveau sinds 1975. Hoe gaan we hier als architectuursector mee om?
In een nieuw opiniestuk maakt Diederick Verhaeghe van Korrel Architecten brandhout van de architectuuropleiding die volgens hem vooral "verwaandheid en inefficiëntie stimuleert." Hij roept ook op om de stage uit de fiscale illegaliteit te halen.
"Een aantal jaren geleden gebruikte een vriend actief in het transitiedenken volgende e-mail banner: ‘De wereld is aan het veranderen. Als je stil bent en aandachtig luistert, kan je het horen.’ Intussen veranderde er heel wat. En dus zou de e-mail banner er nu ook als volgt kunnen uitzien: ‘De wereld is veranderd. Als je het niet hoort, vraag je best een gehoortest aan.’ En hoe zit het met de bouwsector?" Architect Liesbeth Reekmans pleit in dit opiniestuk naar een systeemswitch die regeneratief bouwen vooropstelt.
Ik zaag niet graag. Als ik een column schrijf, dan schrijf ik het liefst over botsende visies; over andere ideeën; over een dialoog tussen intelligente en capabele partijen die van mening verschillen. Dan wil ik me proberen in te beelden waarom de dingen zijn zoals ze zijn, ook al ben ik er niet akkoord mee. Dan wil ik me even aan de andere kant proberen te zetten, en het gevoel hebben dat die oefening het waard is. Maar niet deze column. Deze column gaat niet over de bedoeling achter regels, maar over de absurditeit ervan. Niet over de geest van de wet, maar over de onduidelijkheid wat de wet dan zelfs zou zijn. Deze column gaat over kafka.
Willen we een eind maken aan de spiraal zoals in het fragment hierboven beschreven en het beroep van architect heruitvinden, minstens toekomstbestendig maken, loont het allicht de moeite om onze functie, taken en meerwaarde in huidig –en toekomstig- bouwproces te evalueren.