Architect, er is geen weg, de weg ontstaat in het gaan. Al ontwerpend ontstaat de weg, en als je omkijkt zie je het pad dat nooit meer betreden zal worden... Vrij naar het gedicht ‘Caminante’ van Antonio Machado. Het is een beroemd pelgrimsgedicht waarin de dichter stelt dat er niet zoiets bestaat als een vast vooraf bepaald pad dat men in het leven moet bewandelen om het doel te bereiken. De weg vorm je zelf tijdens het gaan. Zo gaat het volgens mij ook bij een participatieproces tijdens het ontwerpen van publieke gebouwen.
“Zou je aan je kinderen aanraden architect te worden?” De vraag wordt me wel al eens gesteld. Mijn vader was van dezelfde soort, weet u wel, dus het perspectief van de “derde generatie in de stiel” komt al eens opdringen. Maar ik twijfel… Waarom, wordt dan meestal snel gevraagd. Dan volgt een lange stilte; en met die stilte tegelijk ook een intern gefluister van verborgen frustraties, twijfels, ja, misschien zelfs spijt. “Het is allemaal zo serieus geworden...”, zeg ik dan, waarna ik snel van onderwerp probeer te veranderen.
Tijdens een recent gesprek met een groep architectuurstudenten van de UA, georganiseerd door faculteitsmedewerker Maarten Lambrechts, ging het op een bepaald moment over de rol van de architect binnen onze hedendaagse context. Een interessante vraag, die tijdens mijn architectuurstudies nooit gesteld werd…
Tarotkaarten en beursprognoses maken vooral één ding heel duidelijk. De toekomst voorspellen is een verraderlijk werkje. Misschien is het daarom interessant om even twee tegenovergestelde redeneringen te bewandelen. Onderwerp van de oefening: in een wereldwijde tendens van vergaande specialisatie; blijft de architect beter een generalist, of zou hij zich beter zo snel mogelijk transformeren tot een specialist?
Architect Diederick Verhaeghe van Korrel Architecten bezorgde ons deze sappige bijdrage voor de Vrije Tribune. Met de nodige zelfspot – en een vleugje satire – neemt hij onze sector op de korrel. Hij pleit voor relativeringsvermogen en vindt dat architecten zichzelf meer mogen zien als dienstverleners (in plaats van als maatschappelijke hervormers of artiesten).
Wat jarenlange discussies, studies en beleidswerk niet hebben kunnen veranderen, wist het coronavirus in een paar weken te klaren. We lieten met zijn allen de auto wat vaker aan de kant staan en herontdekten de voordelen van wandelen en fietsen. 'Maar hebben we nu echt een Oekraïne-oorlog nodig om de energietransitie te versnellen?', vraagt Bart Cobbaert, oprichter van DENC-STUDIO, zich af.
'De stijgende woningprijzen zijn niet uit de actualiteit weg te houden. Nederlandse protestbewegingen vinden hun weg tot in Vlaanderen. Vooral in de steden met een jonge intellectuele bevolking die na de studies blijft plakken en er haar goedbetaalde jobs vindt. Losse ideeën rond betaalbaar wonen worden politiek opgepikt, en auteurs zoals Hans De Geus, of columnisten zoals Filip Canfyn schrijven er herhaaldelijk over. Je leest daarbij de gekste dingen, en zelden of nooit komt men tot de ...
Meer dan ooit doet de overheid moeite om isolatie van bestaande woningen te promoten. Maar de ene maatregel ondergraaft de andere. Dat moet zo snel mogelijk bijgestuurd worden, vindt architect Etienne Hoeckx.
Omdat iedereen het stilaan eens is dat we van fossiele brandstof af moeten en na Fukushima en nu ook de oorlog in Oekraïne, de gevaren en nadelen van kerncentrales begint in te zien, is de grote vraag hoe we in de toekomst in onze energiebevoorrading moeten voorzien. Stijn Wille - ingenieur-architect en zaakvoerder van Gezonde Gebouwen-houdt hier een pleidooi om van problemen opportuniteiten te maken door te werken met wat we hebben, door creatief te zijn en door mensen te inspireren om ...
Pieter Verfaillie, oprichter van bow architecten, lanceert een oproep tot samenwerking, niet alleen tussen architecten onderling maar ook met overheden, ruimtelijk planners, klimaatexperten,... , "want alleen samen kunnen we tot een allesomvattende oplossing komen die samenleving en planeet ten goede komt."