Enkele weken terug keek huiscolumnist Filip Canfyn naar Zomergasten op VPRO, waarin de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan uitgebreid hulde bracht aan ene Jan Schaefer. "Toen kreeg ik een aha-erlebnis. Ik zat weer aan de keukentafel thuis in de jaren zeventig, waar mijn vader vaak vertelde over zijn impressionante ontmoetingen met een goedgevleesde brulboei in spijkerpak, die in Nederland het stedelijk beleid eigenhandig in een revolutionaire richting duwde."
Ik spendeer elk jaar veertien zomerdagen in lievelingsstad Lisboa en over het waarom heb ik al genoeg geventileerd in columns. Ook over de bijna exponentieel stijgende toeristische kolonisering van deze magische plek in een arm Europees land heb ik mij al schriftelijk druk gemaakt. Nu de vakantie nadert herval ik weer …
Volgens huiscolumnist Filip Canfyn moetenenkele Brusselse gebouwen waaronder het Boudewijncomplex, de KBC-hoofdzetel aan de Brusselse Havenlaan en het Europees Parlement aan het Brusselse Leopoldstation stillaan de sloophamer beginnen te vrezen. Maar wat gaat er juist schuil achter die afbraakdrang?
Veel kwader kan ik niet worden: ik huiver van die brand van de Grenfell Tower in Londen. Deze uitwas van een asociaal gedrag als samenleving, van een verkeerde houding naar onderdakbehoevende mensen toe is een hemeltergende schande.
Je kan schrijven of niet-schrijven. Niet-schrijven ligt voor de hand, je gaat daar niet voor, dat gebeurt vanzelf. Schrijven is wél een doordachte keuze, waarbij je afweegt of het zin heeft, of je zin hebt. Hetzelfde geldt voor bouwen of niet-bouwen. Bouwen is makkelijk, iedereen doet het, dat zit in onze genen. Niet-bouwen is wél een bewuste keuze, een uitdrukkelijke optie voor een lastigere maar levensvatbaardere route. In deze jubileumcolumn wil ik nog maar eens bevestigen da...
Soms schrijft een column zich zelf. In De Standaard van 13 mei 2017 staat een voor mij zeer herkenbaar artikel. Ik heb immers met mijn geliefde een nieuw adres gekocht en we zitten volop in de downsize-, doorgeef-, recycleer-, aankoop- en verhuisperiode. Het stuk van Sarah Vankersschaever onder de titel 'Wie redt onze meubels? – Van levensgezel tot wegwerpproduct' begint ad rem: "De helft van ons grof huisvuil bestaat tegenwoordig uit meubels. Of beter: uit restanten vezelplaat van een ...
Ik heb het in Steen en Beenal vaker gehad over wat eerst 'de nevenschade van de globalisering' en nu eerder 'moderne slavernij' wordt genoemd: het intensief inzetten van (zeer) goedkope arbeidskrachten op bouwwerven. Iedereen weet onderhand wat ik over deze georganiseerde uitbuiting door grote én kleine aannemers denk. (Ik schaam me momenteel dood omdat mijn nieuwe thuis geschilderd en geparketteerd wordt door één Portugees en twee Roemenen, hoewel de werken besteld werde...
Ik heb zeven weken lang genoten van de Canvas-reeks 'Made in Europe': elke keer een thema met telkens vierEuropese cultuurschatten, magistraal aaneengewoord door Dimitri Verhulst en al even eminent aaneengebeeld. Ik ben dan ook achteraf het gelijknamige boek uit 2014 van Peter Steinz gaan kopen. Na de puike tv-serie had ik geen enkel excuus meer om dit lexicon niét in huis te halen. Alleen al de ondertitel maakt ons vandaag allemaal schatplichtig: "de kunst die ons continent bindt".
De eerste vrijdag van april zal mij lang bijblijven. Ik vertrek op kantoor, neem de metro en stap het Brusselse Zuidstation uit, op zijn fluitjes. Ik ga sunchen (souperen en lunchen samen) in de late namiddag, voor ik de trein richting huis slash paasreces neem, en mijn dag kan eigenlijk niet meer stuk. Tot ik merk dat in de Fonsnylaan de bulldozers weeral toegeslagen hebben en mijn Casa Dario met de grond gelijk gemaakt hebben. Ik sta stil, perplex, op memory lane.
Onlangs nog eens moeten jureren in een architectuurwedstrijd voor een gebouw van pakweg 20 miljoen euro zonder btw. Ik doe dit eigenlijk niet graag omdat ik daar steeds zo meewarig van word. Na ruim dertig jaar praktijk in ontwerpconcours (de helft als deelnemer, het saldo als stuurman aan de wal) blijf ik het nog altijd uiterst moeilijk hebben met een fundamentele tweespalt, eigen aan architecten apart én aan architecten samen.